Jordi schreef:
Jeffrey2107 schreef:
hoe idioot hard sommige hardstyle tracks gemasterd zijn. 0 dynamic range en de tracks zijn hoofdpijnopwekkend.
ik zit niet te wachten op een distortende muur van geluid die overal ongeveer even hard klinkt.
ik wil graag hardstyle met dynamic range maar helaas zijn een hoop artiesten nog erg loudness war achtig luider=beter aan het produceren
Jeffrey bedoelt hier dat hij er van baalt dat tracks erg luid klinken allemaal. De zogenaamde 'Loudness war' (google maar eens, interessante materie).
Tegenwoordig hoop je als producer dat je track opgepikt wordt in de populaire afspeellijsten op spotify. Dat is de DE manier om veel streams te genereren. Het laatste wat je wil in dat geval is dat je track in de shuffle voorbij komt op de JBL Go van pietje de shirtloze rawstyle tjappie en dat je track zachter klinkt als de vorige. Zachter = minder beleving = wanne kut plaat. Producers proberen dus hun track zo hard mogelijk te laten klinken maar je begrijpt dat er dan ook geen ruimte meer over is voor een beetje nuance. Je kan niet ff in de break een beetje gas terug nemen om tijdens de climax er als een duuveltje uut't doosje uit te springen. Dat bedoelt men met Dynamic range (Dynamisch bereik, de verhouding tussen de laagste waarde en de hoogste waarde van een variabele dus in dit geval, volume)
In de praktijk ziet dat er zo uit:

In het spectrum van het origineel zie je nog fijne uitschieters in volume. Dit is waarschijnlijk tijdens een moment van de track waar tot zijn recht komt. In de onderste versie is het gewoon een muur van geluid.
Persoonlijk deel ik die mening van Jeffrey dat ik het erg jammer vind dat dit nou eenmaal de trend is geworden. Voor mij in ieder geval een van de belangrijkste redenen om te beginnen met vinyl verzamelen. Voor een plaat gaat men nog écht lekker zitten en hoeft de producer(of meestal de mastering engineer maar das een ander boekwerk wat iemand anders mag doen @Lyst hou wort nou din mienjong) met niemand te concurreren. Een track die zowel op streamingsdiensten komt en op plaat heeft dan ook tegenwoordig twee verschillende masters. Eentje ' vakkundig naar de tyffus gemasterde versie voor spotify' en eentje met gewoon nog ruimte voor verschillende instrumenten en hun volumes, nuance en vooral... gevoel.
fakka met alle producers op het forum die het overduidelijk technischer kunnen uitleggen maar dit is wat het voor mij als luisteraar betekend en correct me if i'm wrong kalm aan
Dit is dus niet echt meer van toepassing op streamingsplatforms. Daar wordt het door het algoritme ongeveer naar dezelfde luidheid getrokken (
https://www.loudnesspenalty.com). Waar je naar referereert is vooral van toepassing op het CD tijdperk.
Jay Reeve is een artiest die er voor kiest om zijn tracks minder luid te masteren (-6dB LUFS). DBSTF doen het dan weer kneiterhard (-3dB LUFS) (Keltek 'klaagde' er nog over in de betreffende Open Your Mind episode). Ik denk dat bepaalde artiesten het een onderdeel van hun sound vinden. Als DJ zal je daarmee nog wel moeten corrigeren voor verschillen in luidheid tussen tracks.
Het is denk ik een reden waarom oudere platen (vooral vinyl tijdperk) meer bass lijken te hebben. Een groter gedeelte van de bruikbare bandbreedte werd gevuld door bass en daardoor is er minder ruimte is voor andere geluiden. Wil je meer luidheid dan moet je inleveren op bass. Dat merk je wel bij bijvoorbeeld Radical platen.
Citaat:
Een track die zowel op streamingsdiensten komt en op plaat heeft dan ook tegenwoordig twee verschillende masters. Eentje ' vakkundig naar de tyffus gemasterde versie voor spotify' en eentje met gewoon nog ruimte voor verschillende instrumenten en hun volumes, nuance en vooral... gevoel.
Dit gebeurde tot een paar jaar terug nog wel, maar ondertussen vinden veel producers / mastering engineers het niet meer noodzakelijk ofzo omdat de 'algoritmes zijn verandert'. Je merkt het goed als je bijvoorbeeld de waveform van de DJ versies en de album versies van Showtek - Analogue Players in a Digital World vergelijkt.