Bambambam schreef:
Zachtjes aan voel ik mezelf een beetje deprimerend worden. Al tijden niet meer met vrienden afgesproken. 50 uur per week in touw voor studie en werk; het voelt alsof ik enkel nog leef om te werken. Terwijl je juist zou moeten werken om te leven. Nu al weer 7 weken een dikke lockdown. In totaal zijn we al zo'n 45 weken onderweg. Momenteel zijn het de laatste restjes solidariteit die uit het tankje geschraapt worden, nog even rekken tot het voorjaar. Dan misschien weer iets van levensvreugde mogelijk. En dan een vaccin, maar helaas nog lang geen einde maatregelen. Wie mij nog zegt "nog even volhouden" wil ik stiekem een stomp geven voor zijn onwetendheid, of juist van hem leren, dat oneindige positivisme. Onderaan de streep zou ik moeten beseffen; zo slecht heb je het uiteindelijk nog niet. Maar dat is relatief, en relativeren wordt moeilijker. Vroeg naar bed, morgen weer een nieuwe dag.
Beetje een zeik stukje geworden, maar wilde het even van me af schrijven, en denk dat het stiekem voor veel mensen herkenbaar is
Herkenbaar, zeker nu je hoort dat de kans groot is dat er nog een 3e golf aan lijkt te komen. Je wordt er moedeloos van
Maar aan de andere kant denk ik dat we ook steeds dichterbij het einde gaan komen met die vaccins
We hebben nu 11 maanden ellende gehad, ik ga er vanuit (ben positief ingesteld) nog 2 maanden doorbijten en dan zal het al een heel stuk beter zijn