Phuture Noize - Silver Bullet (BMS0001-01)

Alsof de opmerking van Max wèl serieus was Volgens mij snappen we het allemaal, of allemaal niet. Anyway, weekend!

Heb het album op A fantastic vibration na nog niet geluisterd (ben een beetje PN-moe), maar wat er voor mij meteen uitspringt is die valse noot op 1:03 :’) Kan aan mij liggen, maar ik hoor nog liever nagels over het schoolbord dan die lead. M’n nekharen staan recht overeind, en niet in positieve zin. Best jammer, want de sfeer, vocals en melodie vind ik wel goed.

Zal de rest van het album binnenkort nog wel een kans geven. Van BMS is Drift Away uiteindelijk de enige plaat die ik nog regelmatig luister terwijl ik van Pursuit bijna alle nummer nog wel eens op zet. Zijn vooral die zeurderige synths en voor mijn gevoel simpele leads van de nieuwere PN die ik niet zo goed kan handelen.

Maar over smaak valt niet te twisten ofc. Creatief is het wel.

Heb het album nu een paar keer goed beluisterd. Eigenlijk niet echt een track die ik niet goed vind. Veel fijne 80's vibes die je ook goed terughoort in Frequencerz - The Grind, erg tof! Plus de combinatie van goede vocalisten en lyrics onderscheidt dit album zich zonder meer. Al moet ik ook eerlijk zeggen dat er niet echt een plaat tussen zit die er helemaal uitspringt voor mij. Dat had ik bij BMS en POT bij meerdere tracks juist wel. Vind het bij dit album jammer dat je best wel wat potentiële toppers hebt, maar dat het net bij enkele elementen schort. Dan mis ik bijvoorbeeld net even wat fijnere kicks of een extra climax. Een vol AFAS met de hele show eromheen had denk ik voor mij wel dat extratje gegeven.

heb nu voor het eerst heel het album in 1x geluisterd
fijn album
enkel de kicks zijn niet mijn ding
zoals wel vaker bij pn

favoriete plaat is it aint ez
cheers x

Wat een album weer joh. Ja het is typisch PN stijl al 3 albums achter elkaar. Maar toch hoor je de progressie die hij maakt. Dit is hele volwassen hardstyle. Deze muziek gaat zoveel dieper dan 80% van de tracks tegenwoordig.

Ergens vind ik het zelfs een beetje hardstyle voor hoger opgeleiden haha, oke misschien beetje overdreven. Muziek is natuurlijk niet gebonden aan IQ of iets dergelijks. Maar ik heb wel beetje het gevoel dat het wat speciaals heeft. Ik kan het niet heel erg goed verwoorden want mijn IQ is te laag... Nee ik lul mezelf een beetje klem merk ik. Maar goed. Geeft niet.

Dik album weer.

Had het eigenlijk niet verwacht, maar ik vind het echt een gruwelijk album. Vooraf dacht ik dat de cheesy pop-vocals (naar mijn mening) zoals bij Masquerade en I am a fighter het voor mij zouden verpesten, maar na een aantal keer luisteren vind ik ze juist iets toevoegen. Ook bijvoorbeeld You Could Be My Hero vond ik de eerste keer niet zo, maar na een aantal keer past het plaatje opeens binnen het album, vooral het laatste stuk is echt heel goed. Wat me opvalt is dat ik de 2e climax eigenlijk bij bijna elk nummer beter vind, heeft natuurlijk ook te maken met de opbouw daar naartoe.

365 is toch wel echt de beste plaat.

Favorieten:
1. 365
2/3. I am a fighter / Sharks
4. A fantastic Vibration
5/6. You Could Be My Hero / Masquerade

Hier ga ik even op inhaken, want ik ben denk ik de enige die dat hele boodschap en dieper ergens op ingaan totaal niet snapt. Ik heb die interesse ook helemaal niet in combinatie met muziek, dus wellicht dat het daar ook aan ligt. Voor mij moet hardstyle gewoon goed in elkaar zitten, er moet hoorbaar tijd in gestoken zijn plus het moet wat drive en goede kicks hebben. Vooral met dat laatste weet Phuture Noize zich bij mij de laatste jaren niet of nauwelijks te overtuigen.

Ik vind dit album eigenlijk niet meer en minder dan gewoon goed. Er springt niet heel erg veel bovenuit, en het is gewoon prima geproduceerd. De enige plaat die ik zelf wellicht iets beter vind dan gemiddeld is Silver Bullet, die wat mij betreft het beste laat horen wat Phuture Noize kan en simpelweg de beste kicks op het album heeft.

Beetje overdreven is een understatement. Kom nou.

Na het album toch vaker geluisterd te hebben moet ik zeggen dat ik het erg ben gaan waarderen. Wat een fijne platen en wat word er gespeeld met de melodie. Ontzettend vet gedaan allemaal.

Haha ja ik kan het niet helemaal goed verwoorden wat ik bedoel. Het is geen hele toegankelijke pop achtige hardstyle en geen "iedereen moet dood"-hardstyle. Het is geen simpele hardstyle. Dat is misschien meer wat ik bedoel. Uiteraard is je opleidingsniveau niet 1 op 1 te koppelen aan een muziekgenre. Maar er zijn wel onderzoeken gedaan naar de relatie tussen je muzikale voorkeur en intelligentie. Mijn gevoel zegt mij dat de gemiddelde luisteraar van dit album een hoger IQ heeft dan een gemiddelde luisteraar van het Sickmode album.

En nou weet ik ook wel dat dit niet te checken is en heel belangrijk is het ook niet. Je moet luisteren waar je graag naar wil luisteren wie of wat je ook bent.

Ik snap wel wat je bedoelt Parvuz. Er is gigantisch goed nagedacht over wat voor gevoel deze tracks je meegeven, maar ook geeft het je ruimte om erover na te denken. Heel bijzonder is het wel.
Nu is het natuurlijk ook vrij 'nieuw' om popmuziek met hardstyle te mengen, maar het is geen simpele intro > midintro > break > climax track meer.

Nu lijkt mijn opmerking ook overdreven, maargoed het zal ook wel zo zijn

Ik snap ook wel wat je bedoelt maar denk dat je het moet koppelen aan creativiteit.
Zo zijn de tracks echt nog steeds het Phuture Noize stijltje wat je gewend bent maar hoor je gewoon dat hij los is gegaan in zijn creativiteit om toch divers iets anders neer te zetten. Dit hoor je voornamelijk terug in zijn breaks.

Je hoort akoestiek/rock, 80s syntwave, trap, pop lá Billie Ellish.

Als ik namelijk de platen beluister is geen enkele plaat hetzelfde en blijft elke plaat mij ook eigenlijk bij. Kan eigenlijk geen 'fillers' op het album vinden.

Maar ook in bijvoorbeeld Silver Bullet hoor je gewoon dat hij het veel bombastischer heeft vormgegeven. Die symbals die je steeds hoort om even een voorbeeld te noemen en de visualizer maakt het gewoon af. Je ziet daar het verhaal achter de plaat en dat wekt (bij mij tenminste) emotie los.

Zoals hierboven gezegd, het is niet je gemiddelde hardstyle plaat die in twee weken is gemaakt. Of een album met continue de zelfde trucjes.

Het is enorm knap geproduceerd en de gedachte achter de platen en het verhaal van het album zijn goed doorgezet naar de sfeer en stijl van de platen.

Het is gewoon een andere invalshoek in het produceren van hardstyle. Hij pakt het haast meer als een componist/band aan dan een producer die zeg maar een leuke melodie of kick maakt en dan alles bij elkaar gooit voor een plaat.

Je hoort het ook wel terug in verschillende platen. Deze hardstyle platen hebben haast geen breaks maar andere soorten muziek in de breaks (synthwave, future bass, nu-disco e.d.). Het zijn geen repetitieve melodieën, Masquerade heeft bijvoorbeeld gewoon een unieke lange melodielijn door beide climaxen, en toch is het te volgen en vet imo. Er is heel veel gespeeld met kickrolls en sounds.

De compositie is gemaakt voor een show haast (net als Clockartz album) en dat is gelukt met die visual show.

Vind het verhaal achter het album, van al zijn albums, hier het vetste en duidelijkste naar voren komen. Er zitten gewoon veel meer lagen en er zit veel meer diepgang in dit album en de platen, of ik ze nou leuk vind of niet. Het is niet even een plaatje produceren of een floorfiller maken, het is echt een muziekaal stuk maken, in de vorm van hardstyle.

Dan is de verwijzing van Parvuz wat scheef, maar ik denk dat hij bovenstaande bedoelt. Dat het gewoon op een andere manier is geproduceerd, niet voor de dansvloer, niet als DJ, maar als componist en muzikant.

OT:

Masquerade en A Fantastic Vibration zijn het vetst van het album imo.
Silver Bullit, I'm A Fighter, 365 en Dreamers Delight zijn ook heel goed.
Sharks, Genesis en You Could Be My Hero zijn wel prima

It Ain't Easy en Silhouette vind ik de minsten. It Ain't Easy heeft matige kicks, Silhouette eveneens. Silhouette had wel veel potentie met die break, klonk heel vet, maar wat er na komt verpest het een beetje imo.

80% van de tracks tegenwoordig roept totaal geen emotie o.i.d. op. Het gaat tegenwoordig allemaal om repetitieve screeches, kicks die hard lijken maar dat toch niet zijn en melodieen die je normaal direct naar de prullenbak zou moeten verwijzen. Ook wel de reden overigens waarom de rauwere Hardstyle me niet meer zo trekt.

Grappig dat ik bij de huidige RAW scene het tegenovergestelde zie. Radical die een plaat met 2 climaxen uitbrengt, Warface die zich wat meer gaan focussen is op melodieen en ik denk dat D-Sturb met zijn populariteit ook heeft laten zien dat kick+screetch RAW niet het meest 'hot' is.

Vergelijk dat met een paar jaar geleden, waar elke anti precies hetzelfde klonk:

En dan ben ik toch heel blij dat de melodische kant van de hardstyle een soort van opleving gehad heeft. In een andere vorm.

(En ja ik weet dat we nu ook in die hele piepkick hype zitten maar ik hoop toch echt dat dat snel over is)


OT:
Het album nu een paar keer volledig mogen luisteren en ik vind Dreamers Delight echt een heerlijke plaat. Vrolijk maar toch echt PN stijl, en het 2e gedeelte van de climax vind ik echt een heerlijke drive hebben.

Dit klopt helemaal. Maakt het hierdoor zo jammer dat zijn X-Qlusive niet ingevuld kan worden zoals we hoopten.

Nee dat vind ik ook echt heel zuur! Had de Defqon set graag live gezien en al helemaal zijn set op XQclusive! Zal nog steeds heel vet zijn om deze track voor het eerst live te horen!

OT: Vind het echt een top album, na hem al meerdere keren geluisterd te hebben.

Heb allen de vinylplaat nog (steeds ) niet binnen helaas!

Hier ook nog steeds niks binnen of gehoord over de cd en vinyl. Had ondertussen toch wel op zijn minst een berichtje verwacht.

Kreeg vandaag een mail van PostNL dat de CD vandaag geleverd zou worden, maar aangezien er al post in de brievenbus lag zal het vandaag niet meer gebeuren. Hopelijk morgen dan maar.

Naja ik wacht het maar rustig af. Hij zal er zelf vast weinig aan kunnen doen.

Conclusie na een weekje het album op repeat zetten:
Dreamers Delight, Sillhoutte en A Fantastic Vibration doen me niet heel veel maar de rest is fantastisch. Uiteindelijk maakt het muzikale en diepere aspect van zijn kijk op het gebruik van lyrics en andere stijlen dat dit album inderdaad 'next level' is geworden voor mij.

Kan niet wachten om dit op een feest te horen, het liefst op zijn eigen X-Qlusive.

Ik heb het hele album ook eindelijk geluisterd. Ik vind de opmerking dat het "volwassenen hardstyle is voor hogeropgeleiden" nog steeds een rare uitspraak, hoewel ik nu na enige verheldering wel begrijp wat ermee bedoeld wordt. Ik sluit me dan ook aan bij voorgaande wat er is gezegd over dat het geen "simpele" hardstyle is. Het is creatief, experimenteel, vernieuwend. Het hele sfeertje wat PN neerzet is top. De invloeden uit andere genres vind ik ook heel erg vet. Het is niet de standaard hardstyle die je overal wel hoort. Toch zitten er in heel veel tracks muzikale keuzes die ik niet zo goed kan begrijpen en die er bij mij voor zorgen dat ik het album denk ik niet snel nog eens zal opzetten.

Ik had de "valse" lead in A fantastic vibration al eventjes benoemd in een eerdere post. Naja, echt vals-vals is het waarschijnlijk niet eens, maar mijn muziekleraar zou gezegd hebben dat het gewoon nét niet lekker klinkt. Zelfde geldt voor dat riedeltje in de eerste minuut van It ain't easy wat een beetje klinkt alsof een trompettist ernaast blaast. En ook aan het begin van You Could Be My Hero draait die synth een beetje awkward weg en later als de kick er is vind ik die lead ook heel erg off klinken.

De vertraging aan het einde van Genesis stoort mij ook enorm. De snelheid van vertraging is namelijk niet constant, het is net alsof er wat overslaat. Je kan dat natuurlijk "vernieuwend" noemen, en dat is het misschien ook wel. Maar muzikaal gezien klopt het niet, en daarom vind ik het heel vervelend om naar te luisteren.

Masquerade heeft aan het begin ook zo'n toon die net een beetje uit de ladder valt. Het druist zeg maar in tegen wat je verwacht dat er gaat komen. Then again, kun je zeggen "poah, wat geniaal, wat vernieuwend", maar voor mij is dat dus een enorme turn-off. De kicks in deze plaat vind ik trouwens wel enorm lekker.

Dreams Delight, Sharks en I am a fighter zijn trouwens de uitzonderingen. Denk dat ik die nog wel eens aan zal zetten. Van A fantastic vibration vind ik het oprecht jammer dat ik die lead niet kan handelen, want los van dat ene stukje is het echt wel heel goed.

Los van dit alles ben ik trouwens positiever over het album dan ik op basis van BMS had verwacht. Maar ik zie mezelf hier niet op dansen tijdens een festival/feest. Uiteindelijk is hardstyle voor mij toch wel dansmuziek, denk ik, dat je naar een nummer luistert en je voeten al voelt bewegen nog zonder ook maar een pasje gemaakt te hebben. Dat gevoel heb ik hier niet bij.

Ohja en whatsup met die titelnamen? Waarom zijn Sommige Wel Met Hoofdletters en Andere alleen aan het begin?

Zo heb ik het niet gezegd overigens haha, maar de opheldering was wel nodig inderdaad.