Originaliteit in de 'Raw' hardstyle

Ik vrees dat zodra de hype van de 'Raw' overgewaaid is de Hardstyle aardig dood zal gaan bloeden zoals Pommer ook al zei. Bij de melodieuze Hardstyle ook wel een beetje gemerkt dat daar steeds minder van uit wordt gebracht. (het kan ook aan mij liggen dat ik lig te slapen ofzo )
Maar ik kan de melodieuze gedeelte wel steeds meer weer waarderen, vind het nu iig beter dan rond 2011-2012/13. Enige wat ik nog interessant vind van de Raw zijn B-Front, Chris One, Paar artiesten van Theracords en een groot gedeelte van Spoontech.

Kan eigenlijk niet wachten tot die bom gaat ontploffen.

Is rawstyle al een apart genre trouwens? Dan moet er ff een nieuwe tab komen "rawstyle".

Er is altijd iets een hype onder producers, de ene artiest maakt een grote hit met iets nieuws, en binnen no-time proberen er veel hetzelfde te doen. Zie anti-climaxes (in 2010), dubstyle, lento violento.
Ik vind dat schapengedrag bij Raw Hardstyle producers dan wel weer meevallen als je het vergelijkt met, door dat soundcloud stukje lijkt het een stuk erger dan dat het in werkelijkheid is, maar helaas is raw hardstyle bashen de nieuwste hype. Maak je niet zo'n zorgen zou ik zeggen, Hardstyle ontwikkelt zichzelf altijd vanzelf tot iets anders, over een jaar heb je weer iets nieuws dat je dan in een groot deel van de tracks hoort.
Tuurlijk lijkt het wel een beetje op elkaar, en de manier om dan toch variatie in je sets te krijgen is door niet alleen tracks te gebruiken van de afgelopen maanden, maar ook eens wat verder terugkijkt. Hardstyle is een heel gevarieerd genre, mits je het bekijkt over een tijdspanne van een groter aantal jaar dan alleen de afgelopen 2 jaar.

Begrijp me niet verkeerd, komt ook zeker van beide kanten hoor, vandaar dat ik zeg 'Ieder zijn mening, heb respect voor die van elkaar'!

En tja, 'mainstream', 'raw'... Hokjes zijn prima als richtlijnen wat mij betreft. Om een beetje ordening te brengen in wat zonder hokjes allemaal 'muziek' zou zijn. Maar al dat geleuter over mainstream vs raw is iig niet aan mij besteed. Tracks van artiesten als B-front, Freqz, E-Force, Radical etc zijn ook enorm populair, is dat daarmee ook mainstream? Of is het dan rauw? En als een track geen screeches of hardcore kicks heeft, maar wel een duistere melodische climax en stevige kicks, mag het dan nog 'rauw' genoemd worden?

Met andere woorden er zijn teveel afwijkingen van de 'hokjes' om eraan vast te houden. Daarom zie ik ze vooral als richtlijnen die je helpen ipv regels die je beperken of tegen anderen opzetten. (Heeft misschien niet direct meer met de titel van het topic te maken, maar ook iets wat ik regelmatig voorbij zie komen op het internet)

Dat is natuurlijk slechts mijn mening t.o.v. al dat gedoe. Ook hier heeft iedereen weer zijn eigen kijk op



Ik snap wat je ermee wilt zeggen en zoals ik al zei, ieder zijn mening, maar dit is natuurlijk wel een beetje kort door de bocht Misschien is het dan wat minder bekend of in een kleinere hoeveelheid, maar er zijn nog steeds een hoop rauwe/stevige hardstyle platen die niet binnen de hypes vallen. Denk aan artiesten als Chris One, Hardstyle Mafia/Freakshow, een aantal Gearbox artiesten, maar ook bijv. Delete, die weliswaar wel screeches gebruikt maar dit alsnog op zijn eigen manier doet en een originele sound heeft.



Persoonlijk heb ik uiteindelijk nog steeds het meeste met een lekker sfeervolle (/duistere), melodische climax

Heb vandaag een hoop dingen op Twitter gelezen en las net wat opmerkingen in dit topic en in het WJD-topic, vandaar dat ik de behoefte voelde om hierover ook mijn mening te geven.

Het bashen van de Raw Hardstyle is ook wel een hype geworden, zodra er een screechje gehoord wordt in een track is het al de grootste meuk op aarde. Gewoon jammer hoe het genre in het algemeen ontwikkelt naar mijn mening, ook de mainstream die volgepropt zit met house remixes en bootlegs. Als ik wat X-Qlusive Legends setjes luister en vervolgens wat hedendaagse hardstylesetjes wordt het pijnlijk duidelijk hoe ondermaats het allemaal klinkt vergeleken met toen, zelfs met al het verbeterde apparatuur wat je tegenwoordig hebt.

Wat ik zo jammer vind, is dat de hele sfeer in platen/setjes/feesten is omgeslagen. We zijn van lyrische teksten en geniale sample gegaan naar kerkkoren, dood en verderf. Het moet allemaal harder en nieuwer, terwijl de gehele essentie van wat hardstyle zo geniaal heeft gemaakt (voor mij althans) helemaal wegvalt. Ik kan jarenlang tot het einde van mijn leven waarde hechten aan een track, maar de gemiddelde "raw" liefhebber lijkt iedere keer een nieuw arsenaal aan tracks te willen hebben, nog extremer, nog harder, etc...

Ik ben ook niet op een evenement om snoeihard te raggen, stampen of te beuken. Ik ben er om te genieten van de sentimentele waardes die ik hecht aan platen. Zo sta ik er bekend om om bij bepaalde platen gewoon stil te staan, en niet los te gaan, en lichtelijk met mijn lichaam te bewegen. Ook op X-Qlusive Legends stond ik de helft van de set van Technoboy met mijn ogen dicht puur te genieten van tracks als Her Voice, Next Dimensional World en Ti Sento. Dit hele gevoel vindt ik absoluut niet terug bij de hedendaags hardstyle, of raw hardstyle om maar bij het onderwerp te blijven. Uitzonderingen natuurlijk daargelaten, zoals een zimmerzion of lost in paradise.

Ik heb een bepaald gewoon ene onbeschrijfelijk gevoel bij oude hardstyle platen, een gevoel wat ik niet meer heb bij 99% van de platen van tegenwoordig. Wat ik zelf opmerkelijk vind is dat ik pas in 2009 hardstyle ben gaan luisteren en altijd daar ben blijven hangen.

Hierbij moet je natuurlijk ook rekening houden dat er in die tijd ook een hoop bagger werd gemaakt. Die ga je natuurlijk niet terughoren al die jaren later. Een grote factor is ook dat bij wijze van spreken iedereen vandaag de dag een track digitaal kan releasen. Dat was vroeger niet het geval en viel er dus al een heel deel af dat niet eens een release kreeg.


On topic: Ik vind raw hardstyle vandaag de dag nog steeds best leuk en zoals b-front(?) in zijn tweet zegt is het maar juist hoe je het gebruikt. Natuurlijk zit er een bepaald patroon in, het verschil is enkel dat er vandaag de dag veel meer gereleased wordt door producers van alle niveau's die nu allemaal mee worden genomen in de hele discussie. Over pakweg 3-4 jaar wordt over een groot deel van de kick/screech tracks niet meer gesproken.

Leven en laten leven

Dat is natuurlijk ook zo, maar als ik over een aantal jaar tracks terug hoor van deze tijd zullen er veel minder tracks mij bij zijn gebleven, omdat het overgrote deel totaal niet interessant is. De tijden dat er nog zoveel gevoel in een hardstyle track zat met een heerlijke melodie en dikke kick eronder, wat voor mij hardstyle zo interessant maakte, zijn al lang verleden tijd.

Hier kan ik me goed in vinden.

En is het niet altijd al zo geweest dat er geproduceerd wordt naar wat de massa leuk vindt? Het is toch altijd al een soort van 'stoer' geweest om datgene wat de meerderheid leuk vindt niet leuk te vinden? Eerst afzetten tegen mainstream (voila raw hardstyle), en nu is dat weer zo groot geworden dat het weer 'stoer' is om daarop af te geven.

Grappig dat de discussie nu helemaal oplaait onder de producers zelf. Hopelijk krabben ze zich dan toch eens achter de oren en gaan ze weer wat meer muziek maken waarvan het publiek ook het gevoel van krijgt van ja, dit heeft hij/zij echt met gevoel gemaakt. Iets dat ik nu nog wel eens mis in de recente producties.

Het genadeloos bashen op Minus is More is ook gewoon gruwelijke onzin, die jongens hebben gewoon een gat in de markt gevonden en verdienen goud geld. Daar kan je ze ook geen ongelijk in geven.

Waarom proberen dj's in plaats van tig nummers uit te poepen niet gewoon zoals vroeger ff een tijdje bezig zijn met een nummer en te werken naar perfectie? Proberen zichzelf te onderscheiden, gevarieerde setjes draaien(kan bij elke dj wel raden wat hij gaat draaien) en dat principe van HHZ/NC/Wildstylez van een paar jaar geleden te herontdekken(NIET ALS TEMPLATE GEBRUIKEN); Dikke kicks, pompende intro's en outro's en zwaar euforie- en emotierijke climaxen.

Tuurlijk komen er nog steeds dikke platen uit, rauw(in mindere mate in dit geval), euforisch, Nederlandstalig etc. maar het lijkt wel een exorsist wat hier gaande is in de scene. Lijkt wel op een handje vol dj's na(die gewoon doen wat ze leuk vinden en er ook daadwerkelijk goed in zijn) dat niemand eigenlijk een idee heeft van wat diegene nou wil bereiken met zijn platen behalve faam krijgen en sletten regelen en misschien ooit nog wel een keer draaien op qlimax..

Zonder publiek zouden er ook geen dj's zijn dus in principe zijn wij degen die bepalen wat een dj zou moeten doen om zijn carrière op niveau te houden. En dan kom je weer terug bij het feit dat het overgrote deel wat tegenwoordig bij die feesten komt blij is met niks, en dus de maat veel te laag komt te liggen wat ten koste gaat van de kwaliteit van de muziek en het spel bederven voor de liefhebbers.

Doet me denken aan die southpark aflevering ''Raising the Bar''. De maatstaf word verhoogd en de kwaliteit van hun televisie gaat weer omhoog. Misschien iets mee doen..


Iedereen blij pats boem wraptastic

Ik denk dat het bashen op raw ook komt doordat er op feesten steeds meer aandacht is voor de 2005-2010 hardstyle, dit heb ik zelf ook. Ook wat artiesten krijgen door dat het tijd is voor iets anders, als de mainstream nou mindert met de house remixes en de raw met onoriginele tracks die halve hardcore kicks hebben en van begin tot eind gevuld zijn met screeches zijn we volgensmij al een eind. Er komen naar mijn mening vooral tracks uit die misschien leuk zijn voor even, maar zijn het nou tracks waarvan je over 5 jaar denkt, wat een gave track was dat? Zoals we nu hebben met de ''tijdmachine/classic'' hardstyle en met early.

Ik vind trouwens nog steeds best wel veel raw tof hoor, denk aan Main Concern, Vazard, B-Front, Delete, Prefix & Density, Exit Mind, Chris One, Sasha F en nog wel meer. Alleen er komt ook zo veel ongeinspireerde troep uit, bij de mainstream en bij de raw. Ik moet trouwens wel zeggen dat de mainstream de laatste tijd wel wat interessanter word.

Ik ben trouwens ook wel benieuwd naar jouw album Thyron, als er ook maar een track in zit die dichtbij Shattered Dreams komt ben ik al blij.

Wat betreft sfeer is er die zeker!
Staan een aantal mainstream platen op, waaronder eentje die mij qua sfeer doet denken aan de wat oudere mainstream (Pitcher/Bioweapon). 'Overtreffen' van Shattered Dreams zal het voor mij natuurlijk nooit doen, gezien de persoonlijke gedachte die erachter zit, maar ben erg benieuwd hoe jullie ze gaan ontvangen!

Ben ook benieuwd, potentie zit er zeker in dat hoor ik wel maar ben nog niet helemaal om. Hopelijk na je album wel en ben blij dat je zegt dat je van duistere harde melodieuze tracks houdt, als het dat wordt, komt het goed.

OT: Ik ben ook van mening dat het in de 'raw' scene anders moet. Vooral ook door het screech kick patroon dat terug komt. Dit wordt vooral veel door talenten gebruikt om graantje mee te pikken. Maar ik zie Radical niet echt in die hype zitten, want ik vind dat hij wel zeker een eigen sound heeft. Natuurlijk zijn zn kicks wel meer hardcore kicks maar toch bewonder ik nog wel wat hij doet qua producties(laatste tijd dj set minder) Ik denk ook niet dat Radical zich aangesproken moet voelen over die hype. Maar sowieso denk ik dat er gewoon altijd artiesten bij zitten die doen wat ze zelf willen in de hardere kant van hardstyle. De laatste tijd ben ik ook meer theracords en spoontech gaan luisteren omdat daar ook veel vernieuwing ligt. Ik houd persoonlijk van sterke melo's met vette vocals zoals Degos & re-done dat wel neer kunnen zetten. Maar wat Thyron al zei, er komt een tijd dat die hype wegwaait en komt er een nieuwe hype voor in de plaats.

Dit is precies de reden dat ik niet eens meer naar deze feesten ga en naar deze muziek luister,
de vriendjespolitiek onderling en de houding van sommige artiesten in het algemeen is echt zwaar over de top

Wat mij het meeste stoort is de houding van de raw fansboys tegenover de mainstream. Als er een plaat met een dikke melodie is wordt het als commerciele zooi omschreven, terwijl een melodie veel moeilijker is om te maken dan een anti met geripte hardcore kicks. Raw is dusdanig simpel tegenwoordig dat je zonder creativiteit een plaat kan maken. Voor de melodieuze kant MOET je creativiteit hebben.

En ja ik weet ook dat er genoeg raw plaatjes zijn waar genoeg originaliteit in zit, neem een plaat als Under Attack. Ik weet zeker als de grote raw namen die de anti's nu uitpoepen zulke producties maken, dat Audiofreq nooit dat tooltje online had gegooid.

En over Radicaaltje gesproken, het feit dat hij zich zo aangevallen voelt door Audiofreq is wel erg kansloos. Hij heeft blijkbaar liever facebook reacties dat hij zo goed en origineel bezig is dan een beetje kritiek dat het tijd voor verandering is. Maar blijkbaar heeft hij zulke oogkleppen op dat hij dat niet wilt zien.

Dat een melodie maken moeilijker is als raw is echt onzin. Dat is zo afhankelijk van de persoon ook.

Dat valt ook wel mee hoor, hoe moeilijk het is om een dikke melodie te maken. Het is veel moeilijker om een plaat zonder melodie interessant te maken en te houden en dat blijkt nu wel in de raw hardstyle. De melodieuze hardstyle is ook alles behalve creatief en dat is al veel langer gaande. Aan de andere kant is er voor creativiteit ook amper ruimte. De massa kan dat niet waarderen, het is alsof je een dam voor een stel schapen plaatst. Er gaat altijd eerst een tijd overheen voordat het eerste schaap erover gaat en de rest volgt. En aangezien een hele hoop artiesten zeer afhankelijk is van die schapen...

Dat is gewoon onzin dat het zonder melodie per definitie moeilijker is. Dat jij het niet creatief vindt maakt het ook niet direct niet-creatief.

Het is onzin wat je zegt punt.

Zo kan ik ook wel een discussie aan gaan.

Ik denk dat een melodie maken ook stuk creativiteit bij kijken. Die puntgave melodisch in het NC album kan menig hardstyle dj nog wat van leren. Ik vind dat album heel erg creatief met hele creatieve melodieen

Ik hoop persoonlijk dat de "raw"-zeepbel zo snel mogelijk knapt en dat alleen de artiesten overblijven die het voor de muziek doen en niet voor het geld of de populariteit. Hierdoor zal er minder aanbod zijn maar als de kwaliteit van dat aanbod hoger is, graag.

De originaliteit is in zowel euphorische als raw hardstyle soms ver te zoeken.

Aan de raw kant gaat het veel te veel op elkaar lijken (zoals te horen in het soundcloud fragmentje), ook met het aantal anti-climaxen is dat goed te zien.
Hoeveel platen kwamen er na The Record Breaking niet uit die de exacte formule kopieerde?

Bij de euphorische kant is het maar al te makkelijk om de melodie uit een trance-klassieker te jatten.
Of lekker simpel een bekende dance-hit van grote artiesten 'remixen' door het BPM omlaag te gooien en er een kick onder te zetten.

Haha Audiofreq gooit even de knuppel in het hoenderhok. Hij heeft gelijk vind ik. Na sinds 96 naar hardere stijlen te luisteren vind ik het momenteel wel erg ongeïnspireerd wat er allemaal uit komt. Noisecontrollers album was een positieve uitzondering dit jaar vind ik. Zie je toch dat beter materiaal en meer releasemogelijkheden zorgen voor een innovatieparadox en daarmee teruglopende kwaliteit.

Voor mezelf houdt ik vaak de volgende categoriën aan:

Mainstream Hardstyle: bijv. Wildstylez - Year of Summer, Frontliner - Indestructible.
Hardstyle: bijv. B-Front - Mysterias, Killer Clown - Tormented, (eigenlijk alles in de periode 2005-2010).
Raw Hardstyle: bijv. B-Front & Frequencerz -Psycho, Ran-D & Endymion - Antidote.

In de middelste categorie komen voor mij de platen terecht die echt iets aan de scene toevoegen; die nog jaren populair zullen blijven.

Qua mainstream weten steeds meer platen me weer te pakken (zoals die nieuwe van Envine).
Qua raw begin ik mijn interesse op dat gebied te verliezen, vanwege het feit wat in dit topic besproken wordt. Natuurlijk komt er ook genoeg mainstream uit, wat 13/12 is. Maar ik heb het idee dat dat op dit moment wat meer voorkomt bij de raw.