Wauw heb zojuist ff alle 11 de pagina's gelezen en staan best interessante verhalen tussen.
Ik geloof dat er iets is, maar wat dat is weet ik niet. Voel me ook niet geroepen om dat uit te zoeken ofzo.
Daarnaast geloof ik niet echt dat objecten kunnen bewegen of geluiden worden gemaakt door paranormale activiteiten.
Meestal is hier wel een logische wetenschappelijke verklaring voor.
Maar heb wel een apart verhaal toen ik zelf nog een baby was.
Toen ik een half jaar oud was kreeg mijn oma ineens een hersenbloeding, waarna ze binnen een dag (volgens mij) overleed. Het rare was dat ik ongeveer een week van tevoren super druk was in mijn slaap, terwijl ik normaal altijd compleet rustig was in mij slaap (kan dit natuurlijk niet herinneren, maar van mn ouders gehoord). Hierdoor werd ik 's nachts vaak wakker en begon te huilen etc. Echter nadat mijn oma was overleden gebeurde het niet meer. Toen ze dus uit haar lossen werd verlost sliep ik weer perfect rustig en stil.
En
Het is nu inmiddels 2 jaar geleden dat mijn opa is overleden, hij had longkanker in een gevorderd stadium waardoor hij enorm snel zieker en zieker werd. Dit gebeurde allemaal net voordat ik mijn examenperiode inging. Ik denk dat hij een week voordat ze begonnen terug naar huis werd gestuurd omdat hij vrij snel zou komen te overlijden. We hadden dus een bed in zijn woonkamer neergezet waardoor hij zijn laatste tijd toch door kon brengen in zijn eigen huis. Vanwege de ernstige pijn kreeg hij morfine toegediend, het bijeffect hiervan was dus dat hij ging hallucineren, niet meekreeg wat er echt gebeurde en heel erg slecht ging praten. Door dit alles nog ik me echt niet goed concentreren op het leren of kon mezelf er niet eens toe zetten. Ik wou de examens dus absoluut niet maken omdat ik bang was dat ik zou zakken. De zondag (de dag voor mijn eerste examen) ben ik samen met mijn moeder nog langs hem gegaan omdat ik hem toch nog even hallo wou zeggen. De laatste paar dagen sliep hij steeds half en kon mensen niet goed meer herkennen helaas. Maar op het moment dat ik de kamer binnenliep werd bij wakker en kon ik aan hem zien dat hij erg blij was op mij te zien, een paar seconden had dit een enorme positieve invloed op hem. Echter ging het snel daarna weer slechter en kon hij niet meer veel uitbrengen en zag de werkelijkheid niet zoals hij was, door de hoge dosis morfine. Op het moment dat wij besloten weg te gaan kijk hij ineens weer op en zei mij super duidelijk: 'Veel succes!'. De volgende ochtend kwam mijn moeder om 9 uur thuis (ze was de hele nacht bij hem thuis gebleven) om te kijken of ik al wakker was, ff samen te ontbijten en me heel veel succes wensen met de examen. Helaas belde tijdens het ontbijt mijn tante op dat opa zojuist zijn laatste adem had uitgeblazen, 2 uurtjes voordat mijn examen begon. Dit was natuurlijk een enorme klap en ik wist echt niet meer hoe ik nu nog de examens nog kon maken. Toch heb ik besloten naar school te gaan en het examen te maken (was natuurlijk erg emotioneel en alles ging langs me heen). De gehele week kon ik me niet op de examens concentreren en dacht echt dat ik enorm dik gezakt was. Toen uiteindelijk de cijfers bekend werden gemaakt was ik keihard geslaagd. Ik had de afgelopen 2 jaar niet zulke hoge cijfers gehaald als dat ik voor de examen had! Het leek dus wel alsof opa over mijn schouder heeft meegekeken en er zo voor gezorgd heeft dat ik alles zo goed heb gemaakt.
Ik geloof dus wel dat er iets is, maar wat en op welke manier weet ik dus niet.
Sorry voor deze lange post
Geplaatst op 31 okt 2011 11:53 
ik had laatst dat ik keihard m'n naam hoorde vlak voor me In bed, schrok toen ook wel ff!
:
