Ook eindelijk naar Once Upon a Time in Hollywood geweest, een van de films waar ik al een tijdje naar uit heb gekeken. De personages hebben geen character development (behalve Di Caprio enigszins), er zitten oneindig veel scenes in die niks bijdragen aan het plot, maar misschien komt dat ook door het feit dat het 'verhaal' pas ver in de tweede helft van de film op gang komt. Na een 3 uur lange zit was de film afgelopen en het eerste wat ik dacht was: Ik wil hem nog een keer zien
. Ik snap niet hoe hij het flikt, Tarantino tart alle wetten in de filmmakerij, maar ik heb echt 3 uur lang met een smile naar de film zitten kijken. Het acteerwerk in combinatie met de cinematografie en 60's muziek is denk ik vooral waarom het mij bleef boeien.
Over het einde:
Ik zat de hele tijd af te tellen totdat Sharon Tate zou dood gaan, dus ik was even verbaasd toen de aftiteling in beeld kwam. Maar hij heeft de geschiedenis herschreven door haar niet dood te laten gaan. Ik snap nu ook waarom Tarantino zei dat dit zijn meest persoonlijke film tot nu toe is. Hij heeft schijt aan Charlie Manson en laat de moordenaars op gruwelijke wijze sneuvelen, als een dikke sneer naar de echte moordenaars.