Ik was eigenlijk niet van plan om een trip report te gaan schrijven, maar aangezien het me zo dwars bleef zitten ben ik toch wat op papier gaan zetten om het voor mezelf te verwerken. En als het toch al uitgeschreven staat, kan ik het net zo goed met jullie delen
Omdat dit verslag puur voor mezelf is om te helpen bij het verwerken wat er nou precies gebeurd is, en ik het opschrijf zoals het in me opkomt, is niet alles in goede chronologische volgorde. Ook kan ik niet alles dat me overkomen is, dusdanig bevatten dat ik het kan opschrijven, zo surrealistisch was het.
De setting van het verhaal is de decibel camping op de zondagavond. Op de zondagavond van een weekendfestival speelt vermoeidheid natuurlijk een grote rol. Tevens was deze zondag mijn verjaardag, wat heeft geresulteerd in heel wat gratis bier tijdens de closing party. Tijdens deze closing party zijn er ook een paar punten pep genuttigd om de hiervoor genoemde vermoeidheid wat tegen te werken. Al met al tijdens de closing party flink uit mn pan gegaan, zoals het hoort, niks te klagen daarover. Terug bij de tenten besloten we om 2cb te doen. Ik had drie rode nijntjes (10-12mg per stuk) bij me, en we zouden deze met twee personen nuttigen. Daar die krengen nogal lastig te breken zijn, kwam het neer op 1/3 en 2/3. Ikzelf had het grotere stuk, dus in totaal 1 hele en dat 2/3 deel. Toen de 2cb kwam opzetten, klapte deze er al harder op dan ik had verwacht, maar het was niets dat ik niet kon handelen, ik ben wel erger gewend. Zoals ik eigenlijk altijd heb met 2cb, werd ik ook nu best wel misselijk in het begin, en moest ik ook een paar keer kokhalzen. Toen de misselijkheid inmiddels alweer weg was, besloten anderen in de groep om de keta tevoorschijn te halen. Hier had ik ook wel zin in, gezien mijn goede ervaringen met deze combinatie. De 2cb was dusdanig goed bezig dat ik mezelf niet in staat achtte om mijn keta uit m'n tent te pakken en zelf een punt te scheppen. En dus hield Yannick de sleutel onder mijn neus voor me.
En toen begon het feest pas echt... Ik begon helemaal in een andere wereld te geraken, tijdsbesef was totaal verdwenen. Alles wat hierna gebeurde had voor mijn gevoel tegelijk 5 minuten of een uur geweest kunnen zijn, ik heb echt geen idee meer.
Ik kwam in een soort bol terecht waar ik in zweefde. De achtergrond van de bol was zwart en daarop was een soort oranje ruit-patroon geprojecteerd. De bol zelf was verder helemaal leeg, geen licht niks. Alleen in het midden zag ik een punt, een zwarte stip. Met dit punt was iets bijzonders aan de hand. Waar een voorwerp normaal kleiner oogt als je er verder vandaan staat en groter wordt als je dichterbij komt, bleef deze stip even groot, ongeacht welke afstand ik nam. Diepteperceptie was niet van toepassing op deze stip. Ook qua grootte was het een bijzonder fenomeen. Het leek echt het ultieme kleinste punt wat er kan bestaan, maar toch was het zichtbaar voor mij met het blote oog. In de natuurwetenschappen wordt een singulariteit omschreven als een punt met een oneindig klein volume. En zo'n singulariteit wordt toegeschreven het middelpunt van een zwart gat te zijn. Dit zouden de stip en de bol waar ik me bevond kunnen zijn. Als een soort oerknal explodeerde de stip in het midden, en kwam ik weer terug in de normale realiteit.
Op een ander moment zag ik de werkelijkheid helemaal verdraaien, alles wat ik zag vloeide steeds meer in elkaar over. Deze hele vervorming zou ik het liefst willen omschrijven als een soort diabolo, waar de werkelijkheid links erin ging en rechts er weer uit kwam. Naarmate de werkelijkheid steeds meer naar het smalle middelste gedeelte kwam, werd alles steeds meer in elkaar verweven. Al die samenvloeiingen uitten zich in de mooiste geometrische patronen (met name driehoeken, in vele verschillende afmetingen) en kleurgebruik dat ik met geen mogelijkheid ooit zou kunnen omschrijven. Uiteindelijk beland in het smalste, middelste gedeelte van deze fictieve diabolo, zag ik eigenlijk alles en niets tegelijk. Als een soort geel-oranje gloed overal om me heen zag ik alleen maar pure energie. Tijd en ruimte hadden helemaal opgehouden met te bestaan. Naarmate ik weer naar de brede rechterkant van de diabolo ging werd alles geleidelijk aan weer normaal. Deze terugkeer werd voornamelijk getriggerd door willekeurige gebeurtenissen in de omgeving van onze camping-spot, bijvoorbeeld onze buren (of iemand die langsliep?) die keihard trip to ireland draaiden, of een random opmerking van iemand uit de aanwezige groep, die mij ineens wel wist te bereiken. Ik was helemaal buiten adem elke keer dat ik weer terug was gekeerd. Dit hele proces van verdraaien en terugkomen bleef zich een aantal keer herhalen, minimaal een stuk of 5-6 keer. Misschien nog wel vaker, maar dat weet ik echt niet meer. Ik weet wel dat naarmate dit steeds vaker gebeurde, ik op een gegeven moment echt bang werd. Ik vreesde echt mijn grip op deze werkelijkheid te verliezen, dat ik niet meer terug zou kunnen komen. Ik begon met ‘help’ te roepen, zo bang was ik, maar het leek alsof m'n woorden ook mee werden genomen in al die verdraaiingen en dus niemand wist te bereiken. Ook door bijvoorbeeld mezelf te knijpen probeerde ik me 'wakker' te houden en te voorkomen dat ik nog een keer die cyclus mee zou maken.
Het was buiten inmiddels behoorlijk afgekoeld. Op de momenten dat ik wel in de normale realiteit was, en ik dus iets merkte van die kou, leek het alsof kou iets fysiek tastbaars was, alsof het water was ofzo dat door de lucht zweefde. Het leek alsof ik kou echt kon sturen als het langs m'n vingers kwam.
Na een tijdje begon alles wel weer uit te werken, en kreeg ik weer meer grip op wat er allemaal om me heen gebeurde. De 2cb was duidelijk nog niet helemaal uitgewerkt, maar ik kon me weer normaler bewegen en even een stukje lopen naar het toiletgebouw, wat me ook wel goed deed. Ondertussen probeerde ik te bevatten wat me zojuist overkomen was, maar als ik daar teveel mee bezig was, dan raakte ik mezelf mentaal weer helemaal kwijt. Ik had echt de meest basale en vage opmerkingen nodig als afleiding, om er nog even niet mee bezig te zijn met verwerken. Uiteindelijk ben ik maar mijn tent in gekropen om te proberen te gaan slapen.
Eenmaal in m’n tent bleek dat alles nog niet uitgewerkt was. Ik kon stemmen horen van andere camping gangers (van mijn eigen groep, de buren, passanten, andermans muziek), maar het klonk alsof ik midden in de spits op een druk treinstation stond. Al deze stemmen leken zich samen te voegen in bepaalde klanken, wat op diens beurt weer een compleet nieuwe taal leek te worden. En om een of andere reden leek ik deze nieuwe taal ook nog eens te begrijpen, en zo meerdere gesprekken tegelijk te kunnen volgen. Uiteindelijk viel ik dan toch in slaap. Ik werd niet veel later weer wakker, ik had voor mijn gevoel echt maar een uurtje ofzo geslapen, maar toen leek alles gelukkig wel helemaal uitgewerkt.
Geplaatst op 17 aug 2017 14:38 
Ik snap dan ook niet hoe sommige mensen worden gepakt op dat gebied en dan klagen dat het drugsbeleid te streng is.
