Samenhang in hardstyle tracks

Tijdens het beluisteren van wat hedendaagse hardstyle tracks bedacht ik mij waarom ik me zo veel aan deze nummers stoor. Een van mijn kritiekpunten tegen deze tracks is het missen van samenhang in de track als geheel. Mid intro's sluiten niet goed aan op de break. Breaks duren erg lang en er is weinig ruimte voor een climax. Ook zie ik weinig overeenkomsten tussen een mid-intro en een climax. Dat laatste is opzich geen probleem, een mid-intro kan ook heel anders klinken dan een climax. Toch mist er in veel tracks een goede samenhang of opbouw. Het is allemaal wat simpeltjes en vluchtig. Een mid-intro en een climax duren relatief kort en missen echte kracht. Wat zijn jullie gedachten hierover?

Verander je TT naar 'Opbouw en variatie in Hardstyle tracks' ofzoiets en je hebt een discussie. Nu kan ik het alleen maar met je eens zijn en is het saai.

Dit is ook één van de problemen die ik met veel hardstyle tracks heb. Als beste voorbeeld eigenlijk nog wel Bassface. De combinatie van mid-intro / break / climax sluit werkelijk voor geen meter aan. Alsof hij met elk element een avondje had zitten kutten, geen zin meer had en toen dacht "fuck it, ik zet ze wel gewoon achter elkaar".

Enige samenhang in Hardstyle tracks van tegenwoordig is de kick, die schijnbaar onder alle totaal verschillende delen van de track even goed past.

De samenhang in een plaat is niet veel anders dan 'vroeger' naar mijn mening.

Eens. Als je naar een SAIFAM plaat uit 2006-2008 kijkt heb je dat ook niet echt.

Wat ik persoonlijk meer merk is de samenhang in publiek wat nu wel verdwenen is. Vooral door de raw/euphoric scheiding.

Inderdaad!

Ik zie noujuist té veel samenhang, en te weinig diversiteit in tracks. Daar excelleren die Saifam tracks dan naar mijn mening wel in!

Een van de beste tracks qua samenhang vind ik toch wel Subsonic van Headhunterz, die mid-intro sluit naadloos aan op de climax. Zelfs de korte breaks in de plaat vind ik bij het geheel passen. Daar staat tegenover dat bij Last of the Mohicanz de intro/outro werkelijk NIETS te maken heeft met de break en climax, dus zoals eerder al gezegd: dit is denk ik geen nieuw fenomeen. Als je echt samenhangende tracks wil horen, moet je in andere genres gaan zoeken (early hardstyle, techno, industrial hardcore)

Denk ik.

Euforische tracks hangen over het algemeen toch wel een stuk beter samen dan RAW tracks.
The Record Breaking ook z'n mooi voorbeeld, krijg je een hele uitgebreide break en opbouw en laat je daar werkelijk niks van in terug komen in de rest van het nummer qua sounds

Zelfde als in de huidige EDM / Big Room.

Vroeger had lang niet elke plaat een break. Daardoor is het überhaupt al lastig om twee onsamenhangende delen achter elkaar te plakken. De samenhang van de verschillende delen van de track is daarom in early vele malen groter dan in de huidige hardstyle en ook de samenhang van de elementen onderling is beter, de reverse bass, de kick, de percussie, de screeches en andere fx vormen samen 1 geheel, in plaats van het hele duidelijke onderscheid tussen de bassline en melodie tegenwoordig.

@SVB
lol, dat is het hele idee van een anticlimax. Er zit juist wel meer samenhang in raw tracks, omdat screeches etc uit de midintro vaak terugkomen in de climax. Bij de melodieuze hardstyle is de midintro vaak totaal anders dan de climax. Dat ze dezelfde melodie doorzetten die ze opbouwen is voor mij eerder logisch dan een duidelijk teken van samenhang.

Ja daar heb je een punt maar ik vind persoonlijks niks zo vervelend dat als je een plaat aan het luisteren bent je bij de break het kippenvel op je armen hebt staan van de sfeer die daar inzit, vervolgens kreeg je een super gave opbouw, zit je op het puntje van je stoel te hopen op wat voor heerlijks er in de climax gaat komen, dan hoor je de paar laatste noten van de opbouw en denk je 'daar komt die, daar komt die ' en dan...... BAM is het een anti die voor geen meter aansluit op de rest van de plaat . Weg sfeer, gevoel, kippenvel en opwinding. En zo krijg je naar mijn mening dus een onsamenhangende geheel.

Ik vind overigens sowieso dat anti's vaker een plaat verpesten dan hem maken maar dat zal dan wel een kwestie van smaak zijn.

Juist

Was vroeger juist veel meer het geval, van die mid-intro's die net zo goed een andere track hadden kunnen zijn dan de climax.

Als ik kijk naar de tracks van vroeger dan merk ik dat daar veel meer sfeer en veel meer emotie in de track ligt. De sfeer van de mid intro en break worden perfect overgedragen naar de climax. Dat is wat ik nu mis qua samenhang (enkele platen daargelaten ofcourse). Vind tegenwoordig de climaxen van veel platen geen gevoel in liggen.

Er wordt ook veel minder tijd genomen voor elementen in een track. Alles moet snel gaan, en harder natuurlijk.

Dit merk ik ook ja. Tracks van tegenwoordig zijn heel simpel en 'leeg' opgebouwd. Tracks van vroeger werd langer aan gewerkt (denk ik, gezien het aantal releases), om ze echt speciaal te maken. Je hoorde dan na een flink aantal keer luisteren een klein detail wat je nog nooit was opgevallen. Nu is er 'weer een track' af. Voor veel tracks dus ook de reden waarom ze twee maanden na de release nauwelijks meer gedraaid worden.

Ik denk dat een anticlimax juist bedoeld is dat het plotseling iets anders is. Als je een anticlimax al ziet aankomen door de opbouw er naar toe is het naar mijn idee geen anticlimax meer.

Komt natuurlijk mede door het feit dat vroeger het uitbrengen van een plaat dankzij de vinyl releases kostbaarder was, waardoor je niet snel geneigd bent minder kwaliteit platen uit te brengen.

Daarnaast lijkt het publiek minder waarde toe te kennen aan individuele tracks. Tracks zijn "even leuk", worden een jaar gedraaid en raken dan in de vergetelheid. De consument is niet meer tevreden. De reacties op social media weerspiegelen dit goed, "2014 edit" hier, "harder" daar, "maak daar een remix van" en "MAAK EEN COLLAB MET DIE" hoppakee. Moet altijd weer extremer etc. Ook hier komt het sleutelwoord commercie weer bovendrijven. Vroeger konden "we" nog trots zijn op onze hardstyle scene en de tracks, iets wat je op de classic hardstyle concepten ervaart. Tegenwoordig is de hardere kant van hardstyle meer stoerdoenerij, je eigen afzetten tegen de maatschappij geleid door overmatig en onverantwoord drugsgebruik. Dit is natuurlijk ook wel zo eerder geweest, maar door meer transparante communicatiemiddelen (internet etc) komt het meer in beeld en zijn de betreffende personen sneller geneigd dit uit te drukken. Deze feedback komt terug bij de producers en voilá vicieuze cirkel compleet. In de toegankelijkere hardstyle heb ik de grote en essentiële transitie gezien van "hardstyle ondersteund door vocalen" naar "vocalen ondersteund door hardstyle". Op zich heb ik daar niet zo'n probleem mee, iedereen mag produceren/luisteren wat ie wilt, maar het heeft wel de hele scene voor mij verneukt. Gelukkig houden het er een paar nog wel leuk.

Dat klopt en zo word dus nagenoeg iedere plaat met z'n 'onverwachte, totaal niet aansluitende anti' verpest.

Ik vind het harder en extremer idee wel meevallen als je kijkt naar bijvoorbeeld Spoontech artiesten die al jaren bizarre shit uitbrengen.

Anger van DBSTF is hier het schoolvoorbeeld van vind ik. Heerlijke meezwepende melodie met een anticlimax die mooi aansluit op het geheel. Zitten ook zoveel meer elementen in de climax dan alleen een screechje.

Ik heb echt geen idee waarom de producers van tegenwoordig dit niet meer kunnen, zo zonde.

Het probleem is alleen dat bijna elke artiest naar deze 'bizarre shit' gaat, er is geen tussenmaat meer. Ik hou juist van een melodieus nummer met stevige kicks, en daar komen er nog maar bar weinig uit. Je hebt tegenwoordig aan de ene kant bijna alleen maar popvocalen, blije synths en harddrops en aan de andere kant de screech/hc-kick tracks. Er zit niks meer tussenin.

NC krijgt dat best wel héél aardig voor elkaar naar mijn mening.