Heeft hardcore zijn identiteit verloren?

Aangezien ik mezelf steeds meer af ben gaan vragen of ik de huidige hardcore nog wel vet vind, en ook gezien sommige discussies hier op het forum aangaande de huidige hardcore scene besloten om een topic aan te maken om de vraag te beantwoorden: "Heeft hardcore zijn identiteit verloren?" Is de hardcore van tegenwoordig nog wel echt hardcore?

Zelf luister ik sinds eind 2014 regelmatig naar hardcore en door de jaren heen heb ik geprobeerd zoveel als mogelijk te luisteren. Industrial, Millennium, Mainstream, Uptempo. Eigenlijk kon ik me op alle stijlen wel vermaken. Zelfs de opkomst van uptempo had ik weinig moeite mee. Het was redelijk simpele muziek maar het het was wel redelijk straight forward zonder het gebruik van allemaal gekke kicks, kickrolls en bliepjes. Helaas heeft de populariteit van de raw hardstyle (Minus Is More, Gearbox, End Of Line) heel erge invloed gehad op de verandering van de hardcore, zowel mainstream als uptempo.

Waar mainstream zich normaal van uptempo onderscheidde door het gebruik van melodieën hoor ik dit ook steeds minder terug, en wordt een break vaak opgevolgd door een climax die bestaat uit een simpel geluidje, screech en een kick. En het nieuwe publiek, naar mijn idee vooral afkomstig van de raw hardstyle vindt het helemaal geweldig, waardoor producers ook niet meer echt de moeite lijken te nemen om een mainstream nummer te maken met een geweldige melodie. Ik zou zo snel in ieder geval geen mainstream nummer kunnen noemen dat de afgelopen 2 jaar is uitgekomen dat me echt is bijgebleven. Denk dat het Masters anthem van 2016 van Miss K8 zo ongeveer de laatste is die me te binnen schiet. Nu ik dit typ moet ik zeggen dat And Died Again van Nosferatu hier ook aan toegvoegd kan worden, maar die is ook alweer 1 jaar geleden gereleased.

Maar wat me nog meer zorgen baart, en daarom ook de titel van dit topic, is dat er heel veel invloeden van raw hardstyle in de huidige hardcore zitten. Om te beginnen lijken de kicks van beide stijlen heel veel op elkaar. Een redelijk hol, tokkerig geluid, met heel veel distortion op de tail van de kick. En dan het gebruik van de zogenoemde experimentele kicks. Eigenlijk bekend gemaakt bij het grote publiek door Sub Zero Project. En toen het in de hardstyle gemeengoed was om experimentele kicks te gebruiken hoorde je het ook te pas en te onpas terug in mainstream en uptempo hardcore. Het is eerder een verrassing als je een nieuw nummer hoort dat alleen bestaat uit een normale kick. Misschien ben ik hier niet geheel subjectief in aangezien ik geen fan ben van deze kicks, maar het komt op mij over; het werkt in de hardstyle, dus laten we het in de hardcore ook maar doen.

Daarbij hoor je op hardcore stages ook steeds vaker raw hardstyle nummers voorbij komen, al dan niet opgepitcht met flink wat BPM waardoor alle sounds die erin verwerkt zitten totaal vervormen. Maak dan in ieder geval een edit van dat nummer waardoor de sounds ook bij het BPM passen.

Om de vraag dan te beantwoorden moet ik helaas zeggen dat hardcore voor een groot gedeelte zijn identiteit verloren is. Natuurlijk zijn er nog artiesten die goede mainstream hardcore maken (Angerfist, Nosferatu, benieuwd naar het album van Tha Playah, en Miss K8 enigszins) Maar voor de rest heb ik het idee dat ik naar heel simpele muziek aan luisteren ben met heel veel invloeden van de raw hardstyle, om maar niet te zeggen dat ik naar een raw hardstyle plaat aan het luisteren ben, alleen wordt die afgespeeld op 180+ bpm. Hardcore en raw hardstyle kruipen steeds verder naar elkaar toe waardoor er nog maar bar weinig verschil zit op het bpm na. Dit onderscheid was 3 jaar geleden toch veel meer aanwezig mijn inziens. Natuurlijk is er op deze manier wel een nieuwe doelgroep gevonden maar helaas zorgt het bij mij ervoor dat ik me steeds verder distantieer van de huidige hardcore. Enkel Industrial en Millennium trekken me nog.

Misschien dat dit soort discussies over hardcore al eerder zijn geweest, maar die periode heb ik dan niet bewust meegemaakt. Natuurlijk verandert een muziek genre in de loop der tijd, maar naar mijn idee is het nog nooit zo erg geweest dat 2 genre's zo naar elkaar toe bewogen.

Ik ben gestopt met het luisteren naar mainstream hardcore nadat ik in 2015 een jaar lang de hardcore TOTY sectie bij heb gehouden. In 2014 stond ik al een beetje op het punt om het op te geven met mainstream, maar ik dacht dat ik door het bijhouden van de polls beter op de hoogte zou blijven van de platen die uitgebracht werden. Dit zorgde voor motivatie om zoveel mogelijk hardcore releases te luisteren, want ik was er immers toch mee bezig. Ik heb daardoor dus een jaar lang een groot deel van vrijwel alle releases geluisterd, maar hierdoor werd het mij eigenlijk pijnlijk duidelijk dat er nog nauwelijks sterke mainstreamplaten uitkwamen. Tegenwoordig vang ik hier en daar nog wel eens een sterke plaat op, meestal van de genoemde gevestigde namen, maar die zijn er eigenlijk nauwelijks meer. Eén van de weinige platen van de laatste jaren die naar mijn mening nog écht mainstream hc ademt, is het Dominator 2015 anthem van Tha Playah en Nosferatu, die dan ook meteen de hardcore-TOTY poll won in 2015. Het gevoel wat ik bij die plaat krijg is tegenwoordig alleen nog maar in milleniumplaten te vinden, en misschien op één hand te tellen ieder jaar bij huidige releases.

Ik heb overigens ongeveer hetzelfde als OP ervaren met de opkomst van Uptempo. Dit is eigenlijk heel vergelijkbaar met de opkomst van raw hardstyle, want destijds waren de raw hardstyle-tracks (naar mijn mening) simpelweg wat hardere platen die gemaakt werden door een kleine groep artiesten. Tegenwoordig is zowel de uptempo als de raw hardstyle-scene compleet verzadigd met een groot aantal artiesten die ingesprongen zijn op de hype, en zowel op productietechnisch als op creatief gebied niks toe te voegen hebben. En helaas, voor zowel ‘ons’ als de artiesten die wél creatief zijn, maakt dit niets uit, want beide subgenres zijn populairder dan ooit.

Tot slot zag ik dit staan in ‘irritatiemomentjes’,

en daar wil ik me volledig bij aansluiten.

Het grootste probleem is dat de scene behoorlijk op slot lijkt te zitten. Er breken in de hardcore nauwelijks nieuwe namen door. Waar je in de raw elk jaar weer een dozijn nieuwe namen voorbij ziet komen, lijken de grote hardcore feesten nog steeds te teren op dezelfde namen als 5 jaar geleden. Die nieuwe namen zijn er wel, (er zitten bij labels als third movement of enzyme genoeg mainstream talent), maar die worden met een politiek spel van de grote agencies zoveel mogelijk buiten de boot gehouden. En geen optredens betekent amper nieuwe fans kunnen winnen en kunnen groeien naar die top. En dus voor organisaties niet interessant, een vicieuze cirkel is geboren.

Het is te hopen dat de hardcore weer helemaal instort zoals eind jaren '90, en nogmaals een wederopstanding krijgt met veel nieuwe namen.

Geen nieuwe aanwas inderdaad. Al jaren niet trouwens. Bovendien vind ik de hardcore-scene altijd zo willekeurig als de nete. Er zit echt nooit een goed verhaal of concept achter en de laatste jaren is ook nog eens uitsluitend sneller = beter de tendens. Onderstaande timetable van de Dominator mainstage laat dat wel mooi zien. Het is net of er per roulette een tt in elkaar is gefietst met welgeteld 1 redelijk nieuwe naam (dt).

Het maakt een beetje de zelfde periode door als in 1997/1998.

Het is immens populair, er zijn tonnen artiesten maar ze maken allemaal het zelfde. Er zijn een paar uitzonderingen, maar daar blijft het ook bij.

Toen millenium op kwam na de dood, zag je hoe divers alles werd. Bijna iedereen had een eigen stijl en je kon van alle kanten kiezen wat je nou vet vond. Later, rond 2006 - 2008 kreeg je zelfs de variatie van Industrial Hardcore er bij, daarnaast had je de hardere mainstream, uptempo en de frenchcore zelfs die redelijk divers waren. Iedere artiest was wel echt het luisteren en zien waard.

Rond This Is Hardcore, De MoH Soundbank en de oprichting van Peacock Records en Partyraiser Records vind ik het persoonlijk allemaal zijn gaan aftakelen.

Uptempo en Frenchcore werden populair, en net zoals in 97/98 kreeg je dat allemaal willekeurige onbekende namen het gingen maken terwijl er amper verschil of kwaliteit in zat.

Na het succes van TiH ging ook ie-de-reen er achteraan, heel Neophyte Records en Traxtorm maakten de zelfde trage dingen. Daarnaast werd MOH ook een eenheidsworst waar iedereen op Angerfist ging lijken.

Toen ging een aantal Industrial artiesten duidelijk de meer mainstream kant op, meest noemenswaardig N-Vitral, daar volgde ook iedere redelijk grote Industrial artiest achteraan. Waardoor je daar ook weer een eenheidsworst kreeg.

Tegenwoordig heb je ook maar een paar soorten kicks, ze verschillen niet of amper.

Een paar namen kregen iets meer aandacht waardoor iedereen er achteraan ging, steeds minder artiesten hebben een eigen stijl, platen vallen niet meer te onderscheiden. Het is allemaal onder het motto "Dit is goed genoeg, prima voor het standaard publiek.

Zo zijn veel vette labels en artiesten onderuit gegaan. Hellsystem, Nitrogenetics & DJ D met Hardcore Blasters, Na-Goyah en S'Aphira met Coolman, Ophidian, Nosferatu, Endymion met Enzyme en Negative A & E-Noid met DNA Records en andersom met Megarave.

Ik wil niet zo zeer zeggen dat hardcore zijn identiteit heeft verloren, maar de artiesten hebben hun identiteit verloren. Ik zou van een paar artiesten nog maar zo even een plaat er uit kunnen pikken waar ik zeg, dat herken ik. Dat zijn toch wel namen als DJIPE, eDub, Wavolizer, Ophidian en Angerfist/Miss K8.

Ik hoop oprecht dat hardcore nogmaals dood gaat en zulke namen er weer uit komen.

Eigenlijk moet de titel zijn: Heeft de Mainstream Hardcore zijn identiteit verloren?

Want in mijn ogen zijn er nog genoeg artiesten die de Hardcore vertegenwoordigen:
The Outside Agency, Deathmachine, Ophidian, Wavolizer, Somniac One (Komt met een brute e.p. op PRSPCT XTRM) Mindustries, Synapse, I:Gor, Fracture 4, KRTM …..enz

Helaas zijn Dither en N-Vitral uit dit rijtje verdwenen wat mij betreft. Hopelijk veranderd dat als beide het licht weer hebben gezien.

Wat de Mainstream Hardcore betreft: Welke melodieën moet je nou nog verzinnen dan? Opnieuw het wiel uitvinden heeft geen zin. Vandaar dat je nu alleen nog maar goedkope holle kicks te horen krijgt.
De verandering eind jaren 90 kwam echt doordat er betere computers/programma's op de markt kwamen, dat zie ik nu niet echt gebeuren. ben bang dat de Mainstream voorlopig nog wel op zijn gat blijft liggen. Laten we de periode 1999-2011 maar koesteren net zoals de Hardstyle uit die periode. Wordt nooit meer beter denk ik.

Precies dit bijna alles in inmiddels wel gedaan en blijf me toch verbazen hoe er soms toch weer gave tracks komen.

Hardcore is gelukkig niet dood dus er is hoop. Hardcore feesten verkopen uit, op hardere stijlen festivals staan de hardcore tenten vol en hardcore afsluiters op (raw)hardstyle feesten worden toegejuicht. Zolang het populair er is zal er hardcore gemaakt blijven worden en zal er vanzelf een nieuw talent opkomen of een bestaande artiest het licht zien.

Zelfde als afgelopen jaren bij de raw veel artiesten ingestroomd veel nummers zijn uitgebracht een hoop rotzooi maar tussen de hele berg zitten gelukkig ook een hoop pareltjes.

Ik kan ze in mainstream moelijk vinden.

Uit mijn hoofd is er maar een mainstream plaat die ik vet vond dit jaar en dat was Endymion - Rock The Part-E (Mad Dog Remix). Puur omdat het een normale degelijke mainstream plaat is.

Is dat echt zo? Het gaat hier over mainstream hardcore toch?

Hier ligt juist een groot deel van het probleem. Mainstream (melodieuze) hardcore, is gewoon niet populair genoeg meer. Kwalitatief gezien verreweg het moeilijkste om te maken, maar het publiek geeft er geen fuck om. Je kan technische hoogstandjes maken, maar als "niemand" er naar luistert ben je er snel klaar mee. Dat is al jaren aan de gang, en mede daarom blijft de nieuwe aanwas uit.

Ik kan hier een heel boek over schrijven maar daar is het nu te warm voor

EDIT: ik sta trouwens wel open voor vragen of een discussie over het onderwerp.

Tja wat je noemt is gewoon een goede korte opsomming van het probleem mijn inziens

Het gaat mensen meer om een setje kicks op 180 bpm dan alles wat er omheen zit.

Vroeger werden we inderdaad verwend... Noize suppressor, Art of fighters, Tommyknocker, Dione (E-noid), Catscan, Negative A enz... Kwamen om de zoveel tijd met een klapper!

Mss was er vroeger ook gewoon een veel kleinere keus om naar te luisteren, niet elke week een weekend met de grootste feesten. Minder mogelijkheid om materiaal te releasen? Tegenwoordig heeft elk label wel tig sublabels zodat je door het bos de bomen niet meer ziet Of is het niveau van de mainstream zoals wij hem willen zo hoog dat menig artiest er niet meer aan wil beginnen omdat de markt er niet (meer) om vraagt?

Plus ook niet iedereen lijkt "eeuwig" door te kunnen gaan zoals een Nosferatu, Promo, Angerfist of een Re-style (en wie ik eventueel nog vergeet )… Maar imo zijn er toch een paar goeie "Mainstream" producers bij gekomen. Een Crossfiyah, Bodyshock, Synthax, Broken minds om er enkele te vermelden... Deze proberen toch om hun eigen stijl verder uit te werken...

Dat de party line ups veel rond de zelfde namen draaien lijkt me logisch... Het draait allemaal om de centen uiteindelijk en social media zal hier mss ook wel invloed op hebben?

Voor mezelf probeer ik tussen al de "gewone" releases de parels er tussen uit te halen. Al zijn het er minder dan vroeger Ze komen bij de lijst met parels van "vroeger".

In mijn opzicht is het een aaneenschakeling van problemen die allemaal voorkomen uit één oorzaak. Geld. Er wordt in de mainstream hardcore te weinig verdient om:

1. Het aantrekkelijk te maken voor nieuwe artiesten.
Uiteindelijk is het ieder "talent" zijn droom van de muziekhobby zijn werk te kunnen maken. Daar is echt wel inkomen voor nodig. Het leven gaat verder en als je op privé gebied niet stil wil blijven staan (huisje, boompje beestje etc) heb je uiteindelijk een vast inkomen nodig.

2. Te zorgen dat de namen die al 10-20 jaar meedraaien zelf niet meer op de line-up moeten staan. Allemaal leuk en aardig die nieuwe talenten, maar de grote jongens zijn ook afhankelijk van hetzelfde (kleine) aantal podia en line-ups om brood op de plank te krijgen. Daarom krijg je keer op keer dezelfde line-ups met wat roulerende talenten die de eerste 2 a 3 uurtjes vullen.

Daarnaast verschilt het publiek ook in diepgang wat mij betreft. Een jonge aanwas van publiek is er bijna niet en de oude stempel die af en toe nog een feestje bezoekt zijn trouw aan de vaste namen uit hun glorietijd en verdiepen zich amper in de nieuwe muziek en artiesten. (Hoeveel mensen zie je wel niet met een RTC shirtje/bomber lopen?)


Absoluut waar, allemaal top producers. Maar hoe lang denk je dat dat zo door blijft gaan? Als ik (oldschool) Partyflock even bekijk is de enige van die vier met optredens in de toekomst Bodyshock (2 stuks). Oftewel, er wordt geen cent verdient door die gasten. Een overstap naar echt fulltime hardcore producer/dj zit er dus niet in.

Mmm, enerzijds wil de oude garde dat er nieuw talent komt, en anderzijds willen ze niet van de troon gestoten worden ivm hun inkomsten. Dus een visuele cirkel zeg maar....niet echt een motivatie om hardcore te maken lijkt me. Je doet het omdat je het leuk vind, maar je wil ook wel wat verdienen.

Het is dus wachten dat de oude garde met pensioen gaat.

Heb wel het idee dat veel fans van Gearbox en Minus is More nu richting de hardcore trekken. Wel vooral Uptempo en Frenchcore (Peacock en Sefa in het bijzonder). Of dat nou een zege voor de scene is of niet, zorgt dit wel voor een verandering waar ik niet op aan het wachten ben.

Vroeger had je als Dj mss nog kans om een resident te zijn in een grote club. Had je zeker al een paar avonden per maand een "vast" inkomen. Door het verdwijnen van zoveel van zulke clubs valt zoiets ook weg natuurlijk. Vroeger reed je elk weekend een half uurtje voor je vaste avond uit je dak gaan met die of die Dj met in de begin uren opkomend talent, later in de nacht special guests enz... Ik heb Miss hysteria nog weten mee feesten nadat ze van tien tot half twaalf gedraaid had. Top griet!!!

Interessant topic om te volgen

Zo lekker voer voor filosofen dit topic

Wat is Hardcore eigenlijk nog? Een verzameling van stijlen denk ik?
Een echte identiteit is er volgens mij niet meer, daarvoor zijn de verschillen te groot geworden.

"Vroeger" was de idenditeit volgens mij: gabber. Zei je Hardcore, dan dacht je gabber en de muziek die erbij hoorde.
In de jaren na 2000 nam het aantal substromingen toe en het aantal die-hard gabbers werd rap minder.

Als je het Dominator festival of MOH als vertegenwoordiging neemt van (bijna) alles wat met Hardcore stromingen te maken heeft, stel je de vraag wat daar de identiteit van is. Ik zou het niet weten?

Waarschijnlijk het aantal BPM's wat boven het niveau van (raw) Hardstyle ligt denk ik. Klinkt niet erg als een sexy identiteit imho
Misschien saamhorigheid, is dat de identiteit? Al hoewel die in de gabbertijd wel groter was.

Het zou ook kunnen dat door de populariteit van een Sefa en Peacock de indentiteit van Hardcore het geluid van Frenchcore wordt. Dan is het niet meer wie (zoals Gabber), maar wat (Frenchcore) de identiteit vormt.

Alle sub stromingen zijn dan te klein om een belangrijk aandeel in de identiteit te hebben.

Zo kijk ik er tegenaan, maar moet eerlijk zeggen dat ik na 2006 Hardcore niet meer erg heb gevolgd, op Early Hardcore na dan

Ik bezoek met enige regelmaat een hardcore feest. De volgende die op het programma staat is Ground Zero. En wat voor de scene geldt, geldt ook voor dit concept.. Het feest verliest een beetje zij identiteit door uptempo de overtoom te laten voeren en Partyraiser zijn zoveeeeelste (in dit geval main)stage te laten hosten op een feest.

Waar zijn de vele Underground namen, vage artiesten, en mensen waar je nog nooit van gehoord hebt (die uitpakken als de beste sets van de nacht)?

Gelukkig is er de PRSPCT area nog waar ik op terug kan vallen.

Een toepasselijke bump lijkt me, in deze podcast heeft DJ Promo het over zichzelf als producer maar ook over de verandering in de scene ...

Wat een onwijs chille stem heeft die interviewer zeg, ga hem meteen luisteren thnx

Edit: Geluisterd, jezus wat is dit vet Had zelf ook een vooroordeel over Promo, het Fuck de rest Ik ben beter imago

Had hem ook geluisterd, zoals vaker volledig met Promo eens. Wat de millennium had is uniek.

Kom maar eens in een situatie waar een genre volledig dood gaat maar dat er een aantal acts zijn die door willen gaan. Hoe ga je door met een genre waar alles is toegestaan behalve de standaard meuk (want dat brengt je niks op). De perfecte grond voor creativiteit, de kunst van het producen e.d. Zo filter je de echte artiesten van de show en fame mensen. Als je ook terugkijkt naar toen en hoe het nu is, het zelfde met hardstyle.

IEDEREEN had, vooral in hardcore, een compleet eigen stijl. Van 50 hardcore artiesten kon je elke keer makkelijk horen van wie wat was. Dione, Promo, Catscan, D-Passion, Angerfist, Outblast, DJ D, Tommyknocker, Amnesys, Neophyte, Tha Playah, Negative A, Ophidian enz enz enz. Allen waren ze makkelijk te onderscheiden, allemaal hun eigen stijl maar toch allemaal onder mainstream hardcore. In hardstyle had je dat ook.

Echter is alles nu zo gefocussed op een populaire soort (hardcore of hardstyle) dat mensen niet meer produceren vanuit hun artistieke visie, maar vanuit wat het meeste zal worden opgepakt door het publiek, de beste dansplaat en niet de best geproduceerde/meest unieke plaat. Dat maakt de hele scene, vooral met uptempo en de tijd van TiH, zo enorm plat dat ik mezelf er ook totaal niet meer in kan vinden.

Ik hoop oprecht dat hardcore die val weer meemaakt, het zit er met uptempo wel een beetje aan te komen, het wordt zo veel gedaan en er zit totaal geen vernieuwing of verandering in. Het bubbeltje gaat barsten. Frenchcore valt wel mee met mensen als Sefa, Peacock en in terror GPF. Dat is zo'n niche op zich, dat gaat niet dood.

Maar uptempo is de nieuwe mainstream, elk feest heeft minstens 1,5 uptempo stage (een volledige en dan nog de helft van de hardcore MainStage). Promo laat ook wel mooi zien hoe commercieel MoH is, dat zie je zo hard in de line ups terug, die zijn niet trouw aan wat hardcore is en kan zijn, maar aan populariteit en wat in is op het moment, wat de meeste tickets verkoopt.

Kan niet anders zeggen dat dit een goed interview is en dat het de spijker op zijn kop slaat, wederom bij Promo.

Omdat de interview van Promo nog niet op iTunes stond begonnen met die van Drokz. Holy fuck wat een immense respect heb ik voor hem gekregen hey! Wat een inspirerende kijk op de wereld, hardcore en de scene in general. Oprecht een van de meest interessante interviews die ik ooit heb gehoord.

Heerlijk idd, dat zonder filter platte Rotterdamse. "De traneh schiete uit me bilnaat man"

Beide met genot geluisterd. zal denk ik alleen niks ter weeg brengen.. Zijn altijd dezelfde soort mensen die dit luisteren en zich bezig houden met de evolutie van hardcore.

Jammer genoeg

Het is evolutie wel. Uptempo sterft vanzelf uit voor iets anders. Mensen blijven niet 25 jaar lang uptempo maken, er is bij lange na niet genoeg ruimte in die stijl om dat zo lang vol te houden. Het blijft vrij simpel, kort en gefocussed op een ding.

Je ziet wel bij wat Drokz zegt, Nosferatu kwam met een album en sindsdien hebben meer mensen weer iets van, he Mainstream bestaat ook nog. Je krijgt opeens weer een opleving vanuit Mad Dog, nieuwe artiesten als Never Surrender, Bloodlust, Restrained e.d. Je ziet vanuit Tha Playah opeens weer typische mainstream.

Het weegt elkaar wel af.