Hey Hardtraxxers,
Vorige week had ik een avondje niet veel te doen dus ik besloot eens wat gedachten van mij op papier te zetten. Ik schreef een lap tekst over hardstyle en wat ik het allerjammerst vind aan haar ontwikkeling. De basis voor mijn stuk lag in fun en tijddoding; voor 'echte' publicatie is het niet geschreven.
Deze tekst is zeker niet geschreven om de waarheid te verkondigen, maar wel om lezers op creatieve manier aan het denken te zetten. Ik denk dat er op Hardtraxx altijd wel diehards te interesseren zijn voor wat leesvoer, dus wil ik mijn gedachten graag eens met jullie delen:
Citaat:
Biografie van hardstyle: van geboorte tot dood
Er was eens… Nee, stop! Ondanks het sprookjesachtige ontstaan van hardstyle, wordt dit geen verhaal dat eindigt met ‘hardstyle leefde nog lang en gelukkig’. Ondanks dat ik graag op die manier dit blog over mijn grootste liefde zou eindigen, is dat niet de realiteit. Op het moment lijkt hardstyle namelijk dood. Het doet me pijn om te zeggen, maar er is een snelle reanimatie vereist om ons aller liefde nog te redden.
“Huh? Dood? Het is mateloos populair!”, zou voor velen de reactie zijn. En dat is logisch: hardstyle-evenementen schieten nog steeds als paddenstoelen uit de grond en verkopen veelal in absurd tempo uit. Toch gaat het helemaal niet goed met hardstyle. Om te begrijpen hoe dat zit, moet eerst duidelijk zijn wat hardstyle nou eigenlijk is. In wezen zijn muziekgenres namelijk niet meer dan labeltjes; benamingen die je geeft aan ontastbaar materiaal. En daarin zit subjectiviteit opgesloten: wat is hardstyle eigenlijk? Om die vraag te beantwoorden en te begrijpen, neem ik mijn lezers graag mee op reis terug in de tijd.
Geboorte: hardstyle zoals het begonnen is
Vlak voor de laatste millenniumwisseling was er onvrede over de muzikale stromingen uit die tijd. De markten leken verzadigd en groeiden niet of gestaag. Voor dj’s en producers uit allerlei elektronische-dansmuziekrichtingen werd de concurrentie nijpend. Er moest gezocht worden naar nieuwe muziekstijlen voor nieuwe markten. En met name een groep oud-hardcore-dj’s was daarin erg succesvol. Het gaat om onder andere de legendes The Prophet, Luna, Pavo en (Lady) Dana. Zij lieten de harde distorted kicks en het hoge tempo van hardcore achter zich voor de kenmerkende reverse bass op iets minder dan 150 beats per minuut. Ze ontwikkelden zodoende een sound die dicht tegen de hardtrance aanlag. Al snel maakten ook andere dj’s uit allerlei andere muziekstijlen de overstap naar de nieuwe sound. Op feesten als Qlubtempo en Houseqlassics werden de melodische, hard doorbeukende maar niet geforceerde beats ten gehore gebracht. Organisator Q-dance registreerde in 2001 de term ‘hardstyle’ als haar merknaam. Met dank aan dj’s, producers en de organisator was hardstyle daarmee officieel geboren.
Glorietijd: hardstyle zoals het bedoeld is
De hardstyle zoals die ontstaan was, bleef jarenlang een vaste kern liefhebbers bedienen. Er kwamen steeds meer concepten bij die zich bijna volledig door hardstyle lieten vertegenwoordigen, waaronder de nog lopende concepten Qlimax en Defqon.1. Hardstyle bleef een open genre met veel variatie en veel invloeden van andere muziekstijlen. Maar in 2006 keerde het tij. Er begon een sterk uniform imago van hardstyle te ontstaan en er werd steeds conventioneler geproduceerd. Producers als Wildstylez, Headhunterz, Brennan Heart en D-Block & S-te-Fan veranderden de muziekstijl op een manier die een groter publiek zou aanspreken. De tamelijk onbekende reverse bass was niet langer standaard in de climax. Kicks die pitchen naar een hogere toon en indrukwekkende vocalen stonden centraal in de hardstyle. Qua populariteit in Nederland maakte hardstyle haar snelste groei ooit door. Hardstyleliefhebbers waren unaniem tevreden.
Dood: hardstyle en haar nabestaanden
Natuurlijk bestond er in de begintijd en glorietijd wat zachtere en wat stevigere hardstyle. De verschillen waren echter genuanceerd en alles viel onder de noemer hardstyle. Hier kwam een einde aan toen rond 2010 de hardstyle voor het eerst in twee stromingen met eigen sounds verdeeld zou raken. Artiesten als Ran-D en Adaro begonnen met het produceren van RAW hardstyle. Deze stijl liet zich kenmerken door felle screeches, harde kicks en een duister thema. Aanvankelijk was het een verademing om een nieuwe soort stevige hardstyle te hebben waarmee feesten afgesloten konden worden. Maar al snel sloeg de RAW hardstyle door. De kick-screechformule werd en wordt totaal uitgebuit, de teksten steeds depressiever, kickrolls te pas en te onpas geplaatst en de doelgroep anders dan voor de gevestigde hardstyle. Dat uit zich niet alleen in de muziek, maar ook in de fans. Mondkapjes, maskers, legerkleding en andere nieuwe kenmerken worden door de nieuwe doelgroep geïntegreerd in de hardstyle community.
Tegenover de RAW hardstyle staat euphoric hardstyle, dat voortborduurt op de gevestigde sound maar deze toch aanpast. De laatste jaren zijn bij de euphoric hardstyle toegankelijkheid, opbeurende melodieën, vrolijke zang en hoge kicks een steeds belangrijkere rol gaan spelen. Op die manier beweegt de euphoric hardstyle in tegengestelde richting van de RAW hardstyle. Die divergente ontwikkeling is zonde: de hardstylecommunity wordt minder één geheel en hardstyle is niet meer één herkenbare sound. Steeds vaker waarderen hardstyleluisteraars nog maar een van de twee stromingen, omdat deze te ver uit elkaar zijn komen te liggen. En dat is zonde, want naar mijn idee zijn de saamhorigheid in community en kenmerkende sound juist de kracht van hardstyle. Echte hardstyle, laten we zeggen: middenhardstyle, bestaat niet meer. Het genre heeft twee nieuwe muziekstijlen op de wereld gezet maar liet daarbij zelf het leven. Dat was niet nodig, als de verhoudingen niet zoek waren geraakt en de uitersten niet zo doorgetrokken waren. Evenementen waarbij hardstyle centraal staat, zijn anno 2016 schaars. Vaak voert RAW hardstyle de boventoon op Nederlandse evenementen, terwijl in het buitenland de toegankelijk euphoric hardstyle juist aanslaat. Daardoor blijft de splitsing van hardstyle zich onverminderd voortzetten.
Nostalgie: hardstyle en de hoop op renaissance
Het enige dat voor mij – en veel anderen – rest, is met nostalgische gevoelens terugblikken naar de tijd dat echte hardstyle nog bestond. Uit de tijd voordat het publiek totaal veranderde en tevredenheid daalde. Nog vaak droom ik van een renaissance: de wedergeboorte van hardstyle zoals die begonnen en/of bedoeld is. Het enige dat ik met die droom kan, is ervan genieten terwijl ik hoop dat die droom ooit uitkomt. Hoop koester ik wel degelijk. Het kan immers geen toeval zijn dat er anno 2016 toch ineens artiesten opstaan die dezelfde nostalgische gevoelens hebben. Daarbij denk ik bijvoorbeeld aan Sound Rush of Atmozfears. Zij hebben een voorkeur voor hardstyle die niet in een hokje te plaatsen is. Zij durven nog eens een plaat uit den ouden doosch erbij te pakken. Ik nomineer deze artiesten dan ook voor helden van het jaar. Wie weet, dichten zij het gat tussen de hardstylestromingen weer en wordt hardstyle wedergeboren. Ik droom en ik hoop.
Ik hoop dat het een beetje interessant leesvoer was. Opmerkingen, kritiek, discussie, meningen en andere reacties zijn welkom.