'Het enige wat ik nog hoorde was een Saxofoon'

'Het enige wat ik nog hoorde was een Saxofoon'
Ik loop mijn kamer uit en ga een bakkie koffie zetten in de woonkamer. Ik kijk tijdens het slome opstarten van het Senseo-apparaat even naar de televisie. Pa zit een DVD te kijken van de Beegees, live in Las Vegas. Waar de muziek niet in mijn straatje past boeit het me toch. Ik pak mijn cafeïne en ga naast senior op de bank zitten. Ik zie zijn bijna 70-jarige ogen glinsteren bij het horen van het hoge stemmetje van Robin Gibb en ik moet zeggen; in combinatie met het pianospel van Maurice en het gitaarspel van Barry is het inderdaad lekkere luistermuziek.

Waar pa gewoon lekker zit te genieten op zijn zondagmiddag van een goed concert gaan mijn gedachten verder. Ik begin mezelf af te vragen wie de Beegees van vandaag zijn. Ik begin mezelf af te vragen wie de nieuwe Mark Knopfler is? Wie is net zo populair als Freddie Mercury, als de Beatles, als de legende Michael Jackson?

Was hun muziek zo ontzettend goed dat ze vandaag de dag nog gespreksonderwerp zijn? Wat zeggen deze artiesten over 20 jaar, lang na het uitblazen van hun laatste adem door een microfoon… Praten we dan nog steeds over Elvis Aaron Presley? Natuurlijk was er naast de muziek nog een verhaal, want welke grootheid uit de muziekindustrie kan je nog noemen die alcohol met mate dronk, nee tegen drugs kon zeggen en trouw bleef aan één vrouw. Ik zoek het mysterie achter de grote artiest…

Ik ga terug naar mijn kamer en bekijk mijn muzieklijsten. Van a tot z; wat een gigantisch aanbod. Waar ik geboren ben met een brede muzieksmaak kan ik van geen artiest met zekerheid zeggen dat de wereld er over 20 jaar nog over praat. We hebben een overkill aan nieuwe artiesten en horen op de radio het verschil niet meer tussen een plaat van Avicii of David Guetta. De DJ MAG Top 100 is binnenkort weer, de tentoonstelling van de 100 ‘beste’ DJ’s op deze aardbol. Bizar dat we opgevreten zijn door de marketing en moeten toegeven dat zelfs in de top 10 artiesten staan die hun eigen nummers niet eens zelf produceren. Afrojack heeft jonge vrouwen rondlopen in de binnenstad van Amsterdam die reclame voor hem maken. Mensen activeren om voor Afrojack te stemmen voor de DJ MAG TOP 100, mensen die op zondag een oude dvd van de Beegees kijken. Mensen die Afrojack alleen van de saus-reclame kennen. Ik word er misselijk van…

Ik zet wat filmmuziek op van Hans Zimmer. Zei je iets over artiesten, over kunstenaars...Hans Zimmer! Dat ga ik mijn kinderen later met trots laten horen. En wat dacht je van Coldplay, London Grammar, Of Monsters and Men, M83, Muse, Ba … OK, ik geef het graag toe, er zijn veel goede artiesten, maar zijn ze over 20 jaar nog bekend? Ik val weer terug in mijn gedachten en pak iets totaal anders; mijn lijst met Hardstyle plaatjes.

Hardstyle…Ja, Hardstyle! Ken je dat niet? Boemboem muziek, of zoals mijn pa dat typeert: ‘’ARNOLD, ZET DIE HERRIE EENS ZACHTER!’’ Iemand die vanaf de 50’er jaren alle generaties en muziektypen tot vandaag ervaren heeft noemt mijn favoriete muziekstijl ‘herrie’. Zo nu en dan een heerlijke melodie of een gillende screech, maar dan altijd weer die kick…het huis trilt mee.

In de jaren 2008 en 2009 waren we nog maar met ‘weinig’. In de klas was ik de enige gek die Hardstyle luisterde en de meeste klasgenoten konden niet begrijpen dat ik kon houden van die ‘eentonige herrie’. Ik gaf nog eens een presentatie over Hardstyle en liet een nummer horen: Donkey Rollers – Followers. Verschillende klasgenoten grepen naar de oren en de lerares zocht haastig naar een evacuatieplan. Overdreven reacties.

En nu, 2015; Decibel en Defqon.1 in recordtijd uitverkocht. Ex-klasgenootjes, opgevreten door de marketing, zoeken de mainstages uit en gaan los op setjes van Radical Redemption en Digital Punk. Wat een bizarre ontwikkeling. Is de muziek veranderd, is het imago veranderd? Ik besef me dat het allemaal niet zoveel voorstelt. De artiesten komen en gaan en drijven rond op een grote reclameboot op een zee van schaapjes.

Het is geen hogere wiskunde. Martin Garrix wordt straks de nummer 1 DJ van de wereld door de bekendheid van het nummer Animals, die hij hoogstwaarschijnlijk niet zelf produceerde. Het is bizar, maar waar. Vorige week was ik aandachtig toeschouwer op de plaatselijke feestweek. Een feest-DJ ‘draaide’ en 2500 mensen genoten van de muziek, de drank, de gezelligheid…En ik, ik luisterde. De feest-DJ draaide 4 keer ‘Drank en Drugs’. Van overgangen was geen sprake, maar dat maakt niet uit; iedereen ging los. 2500 mensen gingen 4 keer los op Drank en Drugs, ze gingen los op ‘foute’ house remixjes van legendarische nummers als Just Be van Tiësto en Twisted van Svenson & Gielen. Nummers die geen foute remake nodig hebben, maar ja, wie ben ik…

Wie ben ik…? Het is vechten tegen de bierkaai. De tijd van ‘de grote artiest’ ligt achter ons. Het is spijtig te beseffen dat ik de enige was die feestavond die zich druk kon maken over een DJ die 4 uur mag draaien voor 2500 man, maar zijn vak niet serieus neemt. Het is spijtig dat ik mij druk kan maken over 2499 man die niet meer luisteren, maar gewoon met de flow meegaan. Niemand merkt het.

Hoe zit die business over 25 jaar in elkaar? Als mijn zoon dan de kamer binnenkomt en neerploft op de bank. Zal ik hem dan Followers van Donkey Rollers laten horen, Drank en Drugs, de remix van Just Be…?

Welke artiest blijft groot? Welke artiest blijft bestaan? Wint de muziek of de marketing?

Ik pak mijn hologram en tik als zoekwoord in: Noisecontrollers. Het nummer Solar verschijnt bovenaan als favoriet. Ik druk op play en kijk mijn zoon aan en zeg: ‘’Sluit je ogen, luister en geniet!’’

Het enige wat ik nog hoorde was een Saxofoon...

© Arnold van der Marel, 23 augustus 2015

Lekker stukje Arnold! Ben ook wel benieuwd wat er over 20 jaar hip is. Misschien zijn wij dan wel oudbollig tegenover onze eigen kinderen.

Toevallig dat ik onder het lezen van dit stukje Brothers In Arms aan had staan van Dire Straits en me aan het bedenken was dat tijdloze klassiekers als deze simpelweg niet meer gemaakt worden. De jeugd luistert alleen maar naar elektronische (dance) muziek en nieuw werk van de 'echte' artiesten zoals Muse worden voor m'n gevoel alleen nog maar opgepakt door bestaande fans. Toch geloof ik er heilig in dat lijsten als de Top 2000 altijd zullen worden aangevoerd door de klassiekers als Hotel California en Stairway To Heaven, simpelweg omdat deze voor altijd in het geheugen van de mensen blijft, terwijl elke plaat van David Guetta na een maand alweer is vervangen door een plaat van Afrojack.

Overigens denk ik dat het in Nederland wel extreem is, dat met de hype meegaan, vooral omdat vrijwel alles hier vandaan komt en te horen is op de duizenden feesten. Ik was dit jaar bijvoorbeeld in Malta op vakantie en daar hoorde ik eigenlijk overal waar ik kwam 'normale' muziek, terwijl je in Nederland zelfs in kledingwinkels al doodgegooid wordt met techno en al die troep.

Toch wel 1 van de beste Hardstyle plaat ooit die Followers. Beter iniedergeval als heel die top 2000 waar ik een bloedhekel aan heb. Een klassieker
Leuk stukje, maar wat is de reden dat je dit geschreven hebt?

Hier herken ik mezelf echt ontzettend in. Vannacht nog bij de introweek van de UT in de binnenstad geweest, maar muzikaal was het echt om te huilen, net zoals elke keer weer dat we een poging doen het leuk te hebben bij een discotheek ipv bar/kroeg. En inderdaad, volgens mij ben ik de enige aanwezige die niet in de "flow" van de muziek komt, wat dramatisch blijft. Waar het aan ligt, geen flauw idee, maar men slikt letterlijk maar wat ze voorgekauwd wordt, of dat nu in de house/dance of hardstyle is.

Heerlijk stuk!

In dat deel wat jij en Stefan benoemen herken ik mezelf ook, na het zoveelste dirty house (kan me weinig genres verzinnen die erger zijn) nummer heb ik er schoon genoeg van en ga ik de rest van de avond buiten paffen en praten. Wat de rest doet interesseert me eigenlijk weinig, als zij het wel naar hun zin hebben en de muziek tof vinden dan is dat top voor ze.

Wat ik zelf ontzettend jammer vind op feesten is dat het muzikale aspect steeds minder aandacht krijgt en dat het steeds meer randzaken zijn die de boventoon voeren, zoals confetti en ballonnen die door het publiek vliegen en dat soort ongein.

Wat sommige nu hebben hadden ze waarschijnlijk vroeger net zo goed. Wat dachten mensen wel niet toen de house en de gabberscene opkwamen in de jaren '90. Ik zie het meer als een evolutie, die gewoon iedere generatie mee zal maken.
Heb zelf ook weinig met house etc. omdat het veel te simpel is. Maar ik ga er tijdens het uitgaan of in een cafe echt niet op zitten letten hoe slecht de muziek wel niet is. Ik vind het zelfs raar dat mensen zich daar totaal aan kunnen ergeren. Je kunt het toch wel gewoon gezellig maken en die muziek een randzaak maken lijkt me?

Wel leuk leuk geschreven stukje trouwens

Frarnold: amen! Herken me er ook helemaal in. Een feestje hier en daar is best leuk hoor, maar ik merk dat ik me soms moet verdedigen. Ik ga tien keer liever naar een feest waarvan ik van de muziek geniet dan om het feesten zelf. Het door jou beschreven 'probleem' komt denk ik ook doordat er totaal geen aandacht meer is voor de ontwikkeling van een persoonlijke smaak. Hardstyle begon voor mij in 2009/2010 toen een vriend van mij er opeens mee kwam aanzetten. Dat iedereen het herrie vond, boeide me niets. Ik vond het wel toffe muziek. Maar het was wel voor mij een eye opener dat muziek belangrijk is. In de jaren daarvoor betekende muziek weinig voor mij en ik wist nauwelijks iets ervan af. Rond 2012 en vond ik hardstyle steeds minder en in 2013 begon ik steeds meer afstand te nemen van hardstyle. In de afgelopen twee drie jaar heb ik pas de waarde ingezien van niet elektronische muziek. Ook heb ik gemerkt dat muziek echt belangrijk is voor me. Daarom vind ik het zo jammer dat er weinig aandacht is voor smaakontwikkeling. Er wacht zo veel moois om ontdekt te worden, maar een klein groepje ziet dat in. Ik luister nog af en toe hardstyle, maar volg maar zo'n 10% van de scene. Benhet genre nog steeds dankbaar dat het voor mij als een opstapje fungeerde.

@Basshunterzz: Nee ik denk dat een beetje geoefend oor niet zomaar de muziek een randzaak kan laten zijn. Dat is hetzelfde als tegen een fijnproever zeggen dat het eten maar een randzaak moet zijn bij een leuke gelegenheid.

Er zijn tegenwoordig zoveel verschillende stromingen en (sub)genres in vergelijking met vroeger, dat het moeilijk is om echt iemand te hebben die zo beroemd is als de Beatles destijds. Zo is het ook met mode, waar je altijd beelden ziet van typerende jaren 20 t/m jaren 80 kledingstijlen, is het vanaf de jaren 90 best veel opgesplitst vind ik.

Van die ex-klasgenootjes is ook heel herkenbaar, was in 2009 met een paar mensen op vakantie en telkens als ik Hardstyle opzette was het kutherrie, nu kom ik ze tegen op WiSH, Loudness (in de buurt hè), Supremacy, Decibel.

Als ik naar een discotheek of kroeg ga, ga ik daar heen om een leuke avond te hebben. Je weet van tevoren dat de muziek bagger is, dus daar zet je je overheen. Dan ga ik eerder gewoon 4x los op Drank & Drugs - hoe belachelijk ik het ook vind dat zulke troep draaien (en nog 4x ook) - dan dat ik in een hoekje ga staan met mijn armen over elkaar.

Precies dit! Tijdens een hardstyle feest luister ik ook kritisch en let ik wel veel op de muziek. Maar van zo'n avond uit weet ik al van te voren dat ik geen geweldige muziek ga horen, dus daar stel ik me dan ook niet op in. Van mij part is het een of andere Apres-Ski hut, zolang het maar gezellig is. Maar dat is ieder voor zich natuurlijk.

Ik kan me daar blijkbaar moeilijker overheen zetten dan de meesten, maar dat wist ik al. Het is nou niet zo dat ik dan "in een hoekje met mijn armen over elkaar ga staan", ik maak er nog wel wat van maar op "drank & drugs" zul je me echt niet uitbundig los zien gaan

Heel leuk stuk om te lezen, nja leuk, als je de verandering van de muziekwereld ziet niet Ik herkende me heel erg in dat stukje op school, ik werd ook altijd vreemd aangekeken toen ik dacht op had staan. En dan zie je de mensen die toen wat te zeiken hadden over die bak met herrie staan nu doodleuk op de mainstage van defqon en decibel, puur omdat iedereen gaat

Ga je toevallig ook naar XQlusive Holland?

En ik vind Drank & Drugs best een een lekker nummer, afgezien van de tekst

Toevallig wel eigenlijk kijk ik er ook totaal niet naar uit, maar komt dezelfde avond wel, weet dat het alsnog geniaal wordt stap er op de avond zelf wel overheen, bij zoiets is dat toch makkelijker dan bij regulier uitgaan (hoewel ik wel tegen Dr. Rude opkijk...).

Heel mooi geschreven ik denk er ook vaak over, en kan me in dit stukje ook heel goed in vinden.

Bedankt voor de reacties. Leuk deze discussie.



Ik heb een eigen tekstbureau dus ik schrijf veel. Vroeger plaatste ik nog weleens wat op Hardtraxx en dan kwam er altijd een leuke discussie uit. Vond het nu wel weer tijd om iets te plaatsen hier nu ik weer actief op Hardtraxx kijk.

Leuk om te lezen, kijk zelf ook een beetje argwanend naar de verdere evolutie van de dance/hardstyle muziek.
De passie van weleer is bij menig dj/producer verdwenen
Jouw verhaal doet me ook heel erg denken aan het filmpje van Laidback Luke wat het laats hier ergens op het forum stond

Erg gaaf stuk

Heel tof geschreven