Broken Balance schreef:
4, muzikaal vast wel goed maar dit voelt voor mij als muziek die je bij Simcity of De Sims hoorde, beetje saaie achtergrondmuziek.
Grappig dat je het zo omschrijft. Persoonlijk ervaar ik dit juist zelf compleet anders. In de schijnbare onmetelijkheid van de kosmische leegte, ervaar ik een bedwelmende vrijheid, een zweven tussen de sterren dat de zwaartekracht van mijn aardse bestaan ontstijgt. Een dans met de eeuwigheid, waar de grenzen van mijn fysieke zelf vervagen en mijn wezen een symbiose aangaat met de onbegrensde ruimte.
Het gebrek aan weerstand laat me zweven zonder enig tastbaar anker, en de afwezigheid van geluid dompelt me onder in een stilte die de harmonieën van het universum onthult. Tussen sterren en nevels voel ik de kosmische extase, een ervaring die mijn menselijke zintuigen te boven gaat en me doet opgaan in de onzichtbare kosmische partituren.
Tijd lijkt te verdampen in deze astrale omgeving, en mijn perceptie van het lineaire bestaan vervaagt. In deze tijdloze danse macabre met de sterren, ben ik verloren in de stroom van tijd en ruimte, waar het zelf een vluchtige entiteit wordt in de kosmische choreografie.
Blikken op de aarde vanuit deze kosmische vergezichten laten grenzen en nationaliteiten vervagen. De planeet verschijnt als een eenheid, zwevend in het interstellaire ballet. De nietigheid van menselijke conflicten en aardse trivialiteiten wordt overweldigend, en in deze contemplatieve zweving vind ik een diepere verbinding met het universele weefsel van het bestaan.
Beetje lange tekst maar hoop dat het zo duidelijk is
