Top 5 artiesten uit een bepaald tijdperk

Zin om een draadje te beginnen mbt top 5 artiesten over een bepaalde tijd

Even editje gedaan. Dit is mij top 5 maar kan elk moment aangepast worden haha

1. Wasted Penguinz 2010-2014. Heerlijke euforische uplifting hardstyle in de beginperiode dat ik Hardstyle begon te luisteren. Heb nu nog vaak in de ochtend de WP tribute van soundcloud op tijdens het sporten. Een bak aan heerlijke tracks die tijd (Melancholia, Far From Reality, Play A Game, Follow Your Dreams, Resistance, Activated & de collabs met Adrenalize eeuwig zonde dat die niet op spotify staan). En natuurlijk hun eerste album Wistfulness met platen zoals Almost There, Blinded, Falling , Raindropz & International Departure

2. B-Front 2011 t/m 2015/2016. Heerlijke periode van B-Front waar zijn stijltje voor 5 jaar lang nooit verveelde. Elke plaat in die tijd vond ik vet en heb ik kapot gedraaid. Mysterias lange tijd mijn favo hardstyle nummer ooit. Sets waren altijd bizar goed. Special mention naast Mysterias; Undiscovered, State Of Perfection, Virus, Inner Creativity, Qapital Anthem, Blackness, Witch & Endless Path . Daarnaast de B-freqz tracks

3. Crypsis 2009-2013. 2 van de beste Hardstyle albums die er zijn. SOI & Cryptology. Een van mijn favoriete artiesten op de classic stage. Always does the trick.

4. Radical Redemption 2012 t/m 2015. TSOS & The One Man Army, gruwelijke albums! Heerlijke liveset waar het een half uur knallen was. Wat een tracks heeft die man toentertijd gemaakt. Ik weet niet meer welk feest het was maar dat hij Salvation draaide in zijn set, wat een moment was dat! Zie hem nog graag live op een classic feestje.

5. Headhunterz 2 tijdperken eigenlijk vanaf zijn start t/m 2012 & periode na zijn return t/m corona. Altijd een must watch wanneer hij moest draaien. Parels heeft deze man gemaakt. Voor zijn uitstapje naar House Scantraxx Rootz, Rock Civilization, Qlimax Anthem, Blame it On the Music & heel de discog van P1. Eigenlijk alle platen van Heady zijn gewoon heerlijk. Colors & Lessons In love vind ik nog steeds goud en misschien mijn favo voor zijn uitstapje Now Is The Time.
Geweldig moment Defqon 2017 zijn officiele return. Heb een traantje weggepinkt bij de Closing Ceremony. Beste 3 uur van mijn leven geweest die closing. Beste platen na zijn return toch Dragonborn Part 2 & Upside Down

Ook nog wel noemenswaardig Wildstylez& NC van begin tot 2017.
Atmozfears 2013 t/m 2018
Delete Spoontech en wanneer die net naar Theracords ging
DBSTF 2008 t/m 2012

Leuk idee, maar pfoe wat een lastige! Qua releases of qua totaalplaatje? (bijgewoonde sets en herinneringen e.d.) Het is toch de ervaring wat iets speciaal maakt, maar ik heb heel wat vette muziek moeten missen omdat ik in 2014 pas echt actief ben ingestapt en mijn muzieksmaak over de tijd heen erg is veranderd. Is alsof ik wat tijd heb in te halen hier dus ook maar meteen wat toelichting erbij gedaan Qua totaalplaatje:

1. B-Front (2014-nu): sinds Blackness altijd met kop en schouders bij mij op nr 1 gestaan en hij blijft zichzelf maar overtreffen over de jaren heen.
2. Phuture Noize (2016-2018): PoT en BMS tijdperk was ongekend. Leek bij zijn sets alsof de hardstyle en raw daar opeens verenigd was en iedere set was raak.
3. Radical Redemption (2014-2017): Door het MM album Radical gaan volgen. The One Man Army was qua album fantastisch en zijn LIVE sets van toen zijn een grote inspiratie ook voor mij geweest. Road to Redemption was al minder, maar zaten nog steeds genoeg gave platen tussen om het mee te nemen.
4. D-Block & S-te-Fan (2011-2013 + 2017-2021): Door hun eerste albums fan geworden van hardstyle + eerste artiest die ik live heb gezien en daarna overtroffen ze zichzelf nog een keer na hun comeback.
5. Atmozfears (2013-2016): Nog steeds fan, maar in die tijd heeft hij voor mij wel echt de toon gezet voor euforisch met daarnaast wat uitstapjes richting de raw.


Wat muziek die meteen in me opkomt maar niet zou passen binnen het bovenstaande lijstje.

1. Noisecontrollers (2012-2014): E=NC2 + All Around
2. Delete (2010-2013): Pas sinds zijn classics set van Rebirth vorig jaar fan geworden van zijn Spoontech sound
3. Wasted Penguinz (2010-2013): Samen met D-Block & S-te-Fan de reden dat ik fan ben geworden van hardstyle.
4. The Pitcher (2009-2011): Smack + zijn euforische classics
5. Jay Reeve (2018-nu): Sinds The Blackbird heeft hij bijna altijd raak geschoten

Haha nu ik die van jou lees, kan in weer opnieuw naar de tekentafel haha. Ik zou zeggen qua totaalplaatje. Release en wie je niet wilde skippen op feestjes

Heel lastig haha... Loop inmiddels al wat jaartjes mee. Sensation Black 2004 was mijn allereerste feest en in de loop van de jaren ieder jaar wel naar 3-5 hardstyle-evenementen geweest.

1. B-front (2010-heden): Blijft ook voor mij consequent de absolute nummer 1 over de afgelopen jaren. Ook de periodes met 2-sidez, B-freqz en B-frontliner hebben zoveel ontzettend goede nummer opgeleverd. Collabs met Phuture Noize zijn ook altijd raak geweest voor mij. Ook één van de weinige artiesten die veelvuldig een samenwerking met een collega over het hele spectrum (van euforisch tot raw) opzoekt en dit levert altijd weer verrassende muziek op. Live is het voor mij de artiest die ik niet mag missen en pas mijn keuze voor een festival er zeker op aan. Hij kiest er regelmatig voor om 2 a 3 verrassende classics of nummers van andere artiesten in zijn liveset te stoppen. Dat kan ik alleen maar waarderen en houdt het het ook verrassend. Tijdens zijn optredens gebeurd er iets dat voor mij door andere artiesten nog niet geëvenaard kan worden.
2. D-Block & S-te-fan (2008-2013 & 2017-heden): De absolute top tijdens hun beginjaren en na hun comeback weer zo ontzettend sterk teruggekomen met een andere sound en o.a. Ghost Stories.
3. Phuture noize (2016-2018): Was toentertijd het nieuwe gezicht binnen de scene en was een absolute aanwinst. Een creatieve geest die zich gelukkig nog steeds heel weinig aantrekt van imago, social media en volledig zijn eigen koers vaart. Het was een nieuw geluid waarbij euforisch en raw mooi in evenwicht waren. Zoveel goede muziek op inderdaad PoT en BMS. De laatste jaren vind ik de muziek, buiten de collabs met B-front, iets minder interessant geworden. Livesets waren toen ook echt heel goed! Op XQ was ik er op een of andere manier minder van onder de indruk, maar dat kan ook aan de enorme drukte in de zaal te wijten zijn.
4. Zany (2004 t/m 2012): Draaide al behoorlijk stevig en duister voor die tijd en dat ligt toch wel in mijn straatje. Ook samen met de Donkey Rollers zo ontzettend veel goede muziek uitgebracht. Hij heeft nog een paar pogingen gedaan in de jaren daarna met o.a. het DNA album, maar het leek helaas niet meer te lukken. Heeft nu ook zelf aangeven zich met name op de classics te gaan richten. Tijdens het interview tijdens I am Hardstyle radioshow maart '23 had ik toch wel een beetje met hem te doen. Je zag hoe hij gepassioneerd vertelde over de muziek die hij draaide en dat dat in zijn ogen de echte hardstylesound is en hij weinig kan met de huidige ontwikkelingen op sommige vlakken binnen de scene. Hij levert altijd goede livesets en is zichtbaar een groot liefhebber van de muziek.
5. Crypsis (2009 t/m 2013): Beetje hetzelfde verhaal als Zany. Ieder nummer op Cryptology en State of intent is goed en doen het nog uitermate goed vandaag de dag. De jaren daarna ook nog een aantal hele fijne nummers uitgebracht in dezelfde stijl met o.a. the illest, combination style en out of the dark. Draaide al behoorlijk stevig en duister voor die tijd. Zijn livesets zijn echt van een ander niveau qua mixwerk. Afgelopen jaren weer op een aantal classicstages gezien en zit qua sfeer en flow in zijn set i.m.o tegen het niveau van B-front aan.

Diegene die niet meer op het lijstje past is Jay Reeve. Draait nu een aantal jaar mee, maar laat een ontzettend goede ontwikkeling zien. Hij heeft iets in zijn muziek zitten wat mij heel erg aanspreekt. Ook ieder nummer dat tot op heden is uitgebracht is voor mij raak. De nieuwe sound met Reevolution spreekt mij ook weer direct aan. Ik ga hem hopelijk deze zomer voor het eerst een keer live zien.

Wat het eerst in mij op komt (kan uiteraard zomaar ineens wijzigen):

1. Zatox 2006 - 2009/2010
Helaas deze tijd niet actief als feestganger mee gemaakt, maar zijn sound gedurende deze periode was zo vet. Eerst met een wat "doffere" sound in platen als Wishmaster en Tanz Elektric, en in later stadium de Vintage, Creation en Raw Style E.P. Het was een herkenbare sound, maar toch was iedere plaat uniek.
Onder zijn verschillende aliasen zijn ook zoveel dikke tracks uitgebracht in deze periode, net als zijn vele collabs met Tatanka en Activator. Als ik daarnaast ook kijk naar hoe zijn sets destijds in elkaar staken, dan verdient dat ook zeker complimenten, denk bijvoorbeeld aan zijn Q-Base set in 2009. Wat mij betreft één van de dikste sets ooit.

2. Crypsis 2009 - 2013
Statement of Intent, Cryptology. Twee van de dikste albums. Bracht de hardcore sound van Angerfist naar de hardstyle. Melodieus, maar toch ook kneiterhard. Regelmatig deze sound op een classic feest gehoord, maar toch verveelt het nooit. Er zit gewoon zo bizar veel drive in de tracks, en live is het gewoon altijd weer een feest.

3. B-Front - All time
Gewoon een ongekende eindbaas wat mij betreft. Naar mijn mening is er geen enkele andere artiest die al zo lange tijd in de top van de scene mee draait, en toch altijd boeiend is gebleven. Niet al z'n tracks doen het bij direct goed, vaak moeten zijn platen wat bij mij groeien, maar deze man heeft al sinds zijn beginperiode een eigen, unieke sound. Altijd dat herkenbare B-Front sausje eroverheen, maar toch is iedere plaat uniek. Hard, melodieus, maar ook mysterieus.
Ook zijn laatste releases zijn gewoon stuk voor stuk dik. Misschien niet allemaal een 8, een 9 of een 10, maar scoort toch altijd een dikke voldoende. Is in zijn sets ook niet bang om een keer een ouder, vergeten plaatje erbij te pakken, of van een minder bekende naam.

4. Bass Modulators 2012/2013 - 2016
Wat mij betreft euforische hardstyle zoals het zou moeten zijn. Soms lekker cheesy en zweverig, maar toch altijd met een goede portie drive. Ook onder NCBM zijn er eigenlijk alleen maar dikke platen uitgebracht, waarop je heel goed de combi van beide artiesten kon horen. Mijn inziens waren ze gedurende deze periode dan ook opgeklommen tot #1 in de scene.
En dan de sets van de heren; Defqon 2015, Qlimax 2015. Een perfecte mix van euforische klappers, ietwat harder spul, en een aantal dikke classics, en dan lang niet alleen de meest voor de hand liggende classics.
Was echt een must-see op ieder feest of festival.

5. Headhunterz 2006 - 2010
De sound die mij de hardstyle in bracht. Melodieus, catchy, toegankelijk, maar toch stevig. Ondanks dat ik een plaat als Rock Civilization minimaal 1x per classic feest hoor, blijft het toch elke keer weer dik.

Zal vast wel iets zijn wat ik nog vergeten ben. Andere eervolle vermeldingen voor;
DBSTF 2007 - 2012 // 2019 - 2021
Phuture Noize 2017 - 2019
D-Sturb 2017 - 2020

Ik heb nog wel anderen die ik hier zelf in zou zetten:

1. Technoboy 2005-2012
2. Noisecontrollers 2007 - 2014, tot en met All Around en The Source Code Of Creation
3. B-Front 2009 -2023
4. Zany en Donkey Rollers 2005 - 2012, met wel enkele missers als het Stairway To Heaven Decibel anthem..
5. D-Block & S-te-Fan 2017 - 2022

Special mentions voor de recente Devin Wild, recente Phuture Noize en Geck-o zijn discografie

Rond die tijd was BM voor mij ook een zekerheidje op een festival! Die tijd waren ze echt top! Freaqshow 2015 ook echt bizar lekkere set met Hello bootleg.

In random order en hardcore en hardstyle gecombineerd.

Headhunterz, Wildstylez, Project One (De hele periode bij Scantraxx (Reloaded))
In de tijd dat ik hardcore een beetje de mindere kant op vond gaan na de (hoe ze het nu noemen) millennium sound. Ben ik mij gaan verdiepen in de hardstyle welke op dat moment gaande was. Headhunterz' platen (en later Wildstylez) bleven gelijk bij mij hangen. Het was ook nagenoeg iedere keer raak met hun releases en later onder Project One. Hierna hebben beide mannen dit succes niet meer overtroffen vind ik. Om maar niet eens te spreken over het hele jank comeback verhaal van Heady en de periode hierna bij AOC.

DJ Promo (Files tijd en eerste Type's)
Voor mij dé man met de grootste revolutie in de hardcore, welke leidde tot de nu geroemde millennium tijd. Het tempo dusdanig verlagen en een compleet andere weg inslaan, was voor veel even slikken en volgens mij werden de eerste File's niet eens zo goed verkocht, maar wat een klappers waren dit zeg! Nog steeds tijdloos wat mij betreft en erg sterk om 10 EP's uit te brengen met gemiddeld vier nummers, welke allemaal tof zijn. De periode hierna met zijn Type's waren ook nog erg vet, maar hierna zakte het wat mij betreft wat weg. De revolutie in hardcore welke hij zelf zo prees en hoopte dat anderen iets positiefs in de hardcore zouden veranderen, is nooit meer gekomen wat mij betreft, althans niet in positieve zin (voor mij). We kabbelen nu al redelijk wat jaren voort in het 175 bpm en uptempo genre wat zich huidige hardcore noemt, maar gelukkig zien we aan de horizon weer wat downtempo/verandering.

Noisecontrollers (Fusion tijd t/m NCBM tijdperk)
Zelfde verhaal als Headhunterz en Wildstylez eigenlijk. Op Fusion als duo alleen maar dikke hits, daarna op Digital Age nog wat leuk spul, maar hierna erg afgezakt qua spraakmakende platen. Alleen de samenwerkingen met Bass Modulators waren erg sterk nog. Het Corona tijdperk heeft hem ook nog eens slecht gedaan want er is al een tijdje radiostilte. Vraag mij sterk af of hij er nog zin in heeft.

D-Block & S-Te-Fan (2008-2012 & 2018 t/m heden)
Enorm sterk begin waarmee ze gelijk naam maakten met het album Music Made Addict, maar daarna even een mindere periode. Vanaf Twilight Zone en het alias Ghost Stories zijn ze wat mij betreft echter weer helemaal opgebloeid en hebben ze klapper na klapper gemaakt.

Armageddon Project (2000-2006)
Man, man. Toen de bruine 2001 Thunderdome CD uitkwam was ik even van mijn stuk geblazen. What the fuck is dit! Hardcore was uit de dip geklommen, er kwam een nieuwe Thunderdome aan in de HMH (nu AFAS Live) en op deze CD stond (naar mijn mening) een enorme bak teringherrie onder de noemer Armageddon Project. Een kleine maand later stonden zij live in de HMH en het was liefde op het eerste gezicht. De (oude) Headfuck en D-Boy releases welke volgden waren smullen en ook het begin bij TTM was vet. Helaas werd het daarna allemaal te moeilijk en de sound te clean, waardoor het een beetje mijn aandacht verloor.